نویسندگی

تست  دقت  درمحتوای  درون مایه  و جزییات  

 ۳۰  مورد تناقض   در متن داستان کوتاه زیر  بیابید. 

توجه ، تمامی دوستانی که ادعای مالکیت درون مایه و ایده ی کلی مطلبی را دارند ، با توجه به تاریخ ثبت هنری آن مطلب توسط بنده و تاریخ ثبت شده در وبلاگ شان به قضاوت بنشینند. چطور ممکن است داستان کوتاهی که بنده سال 1391 انرا ثبت هنری کرده ام و به همان تاریخ در وبلاگم منتشر کرده ام را از فردی که سال 1398 آنرا در وبلاگش گذاشته برداشته باشم؟ 

تقویم شماره ی 98 بروی دیوار میخکوب شده و با گذر ایام و چرخش روز و شب ، تقویم سینه خیز پیشروی کرده و یکقدم مانده تا قرینه شود .

رشت از تابش خورشید ، آفتاب سوخته شده ، 

هوای شرجی ظهر تابستان و پیچش روزمرگی ها بر آدمک ها . پیرزنی با موی سفید و عصای چوبی ، شیشه عینکش را پاک کرده و ، یکقدم جلوتر از رد پایش ، رخ در رخ کیوسک مطبوعات می ایستد ، دستش را به کمر ستون کرده و تیتر رومه های زرد را با پوزخند ی معنادار مرور میکند ،  

 دلال خط سواری رشت انزلی ، یک نفس تکرار میکند؛

_انزلی حرکت، انزلی حرکت . انزلی حرکت. انزلی یک نفر حرکت ، آقا انزلی ای؟ 

وسط چهارراه گلسار ، مجسمه ی اسبی سفید با نیم تنه ی پری دریایی در حوضچه ی آب نشسته ، فواره ی آب از دهان نیمه بازش سمت آسمان به اوج میرسد و ناگزیر مبتلا به درد جاذبه گشته و مجدد محکوم سقوط به درون حوضچه میریزد .

 مزدا ۳۲۳ قرمز رنگ، تا به نزدیکی دختر جوان رسید به طور ناگهانی ترمز کرد . خودرو چند قدم جلوتر از دختر جوان از حرکت ایستاد ، اما راننده، خودرو را به عقب راند، تا جایی که پنجره جلو دقیقا روبروی دختر جوان قرار گرفت . این اولین خودرویی نبود که روبروی دختر توقف می کرد ، اما هریک از آنها با بی توجهی دختر جوان ، به راه خود ادامه می دادند . دختر جوان، مانتوی مشکی تنگی به تن کرده بود که چند انگشتی از یک پیراهن بلند تر بود . شلواری هم که تن دخترک بود ،همچون مانتویش مشکی بود و تنگ می نمود که آن هم کوتاه بود و تا یک وجب و نیم پایین تر از زانو را می پوشاند . به نظر می آمد که شلوار به خودی خود کوتاه نیست و انتهای ساق آن به داخل تا شده . دختر جوان نتوانست اهمیتی به مزدای قرمز رنگ ندهد . سرش را به داخل پنجره خم کرد و به راننده گفت :” بفرمایید؟” . 

مزدا مسافری نداشت . راننده آن پسر جوان و خوش چهره ای بود که عینک دودی ظریفی به چشم داشت . پسر جوان بدون معطلی و با بیانی محترمانه گفت : 

” خوشحال میشم تا جایی برسونمتون”.

 دختر جوان گفت : 

” منظریه میرما”. 

پسر جوان بی درنگ سرش را به نشانه تائید تکان داد و پاسخ داد : 

” حتماً، بفرمایید بالا .

 دخترک با متعجب ساختن پسر جوان، صندلی عقب را برای نشستن انتخاب کرد .چند لحظه ای از حرکت خودرو نگذشته بود که دختر جوان ،

در حالی که روسری کوچک و قرمز خود را عقب و جلو می کشید و موهای سرازیر شده در کنار صورتش را نظم می داد ،گفت :

” توی ماشینت چیزی برای گوش کردن نیست

- البته .

پسر جوان ،سپس پخش خودرو را روشن کرد . صدای ترانه ای انگلیسی زبان به گوش رسید . از آینه به دختر جوان نگاهی انداخت و با همان لبخند ظریفش که از ابتدا بر لب داشت گفت 

:”کریس دبرگ هست ،

 حالا خوشتون نمیاد عوضش کنم

. دخترک با شنیدن حرف پسرجوان ،خنده تمسخر آمیزی سر داد .

- ها ها ها ، این که اریک کلاپتون . نمیشنوی مگه ، انگلیسی می خونه . اصلا کجاش شبیه کریس دبرگ .

- اِه ، من تا الان فکر می کردم کریس دبرگ . مثل اینکه خیلی خوب اینا رو می شناسید ها .

دخترک ، قیافه ای به خود گرفت و ادامه داد:” اِی ، کمی ”

- پس کسی طرف حسابمه که خیلی موسیقی حالیشه . من موسیقی رو خیلی دوست دارم ، اما الان اونقدر مشغله ذهنی دارم که حال و حوصله موسیقی کار کردن رو ازم گرفته .

دخترک لبخندی زیرکانه زد و با لحنی کش دار گفت:

” ای بابا، بسوزه پدر عاشقی . چی شده ، راضی نمیشه ؟”

- نه بابا، من تا حالا عاشق نشده ام . البته کسی رو پیدا نکرده ام که عاشقش بشم ، و اگرنه اگه مورد خوبی پیش بیاد ، از عاشقی 

عاشقی هم بدم نمیاد . اصل قضیه اینه که، قبل از اینکه با ماشین بزنم بیرون ، توی خونه بودم تازه از جکوزی اومده بودم بیرون و ، توی خونه با بابام دعوام شد .

- آخی ، سرچی؟ لابد پول بهت نمی ده.

- نه ، تنها چیزی که میده پوله . مشکل اینجاست که فردا دارم می رم بروکسل، اونوقت این آقا گیر داده بمون توی شرکت کار داریم .

با گفتن این جملات توسط پسر جوان ، دخترک، با اینکه سعی می کرد به چهره اش هویدا نشود ، اما کاملا چهره اش دگرگون شد و با لحنی کنجکاوانه پرسید: ” اِه، بروکسل چی کار داری؟ ”

پسرک نگاهی از ایینه کرد و گفت؛ 

- دایی ام همراه پدرم چند سالی هست که اونجاست . بعد از سه چهار ماه کار مداوم ، می خواستم برم اونجا یه استراحتی بکنم؟

دخترک بادی به غبغب انداخت و سریع پاسخ داد:

- اتفاقا من هم یک هفته پیش از اسپانیا برگشتم.

- اِه، شما هم اونجا فامیل دارید؟ کدوم شهر.

- فامیل که نداریم ، برای تفریح رفته بودم ونیز.

پسر جوان نیشخندی زد و گفت : اصلا ولش کن بابا ، اسم قشنگتون چیه؟

- من دایانا هستم. اسم تو چیه، چند سالته؟ چه کاره ای؟

- چه خبره؟ یکی یکی بپرسید، این جوری آدم هول میشه … اولاً این که اسم خیلی قشنگی دارید ، یکی از اون معدود اسم هایی من عاشقشونم . اسم خودم سهیل ،30 سالمه و پیش بابام که کارگذار بورس کار می کنم . خوب حالا شما .

دخترک با شنیدن این حرفهای سهیل ، چهره اش گلگون شد و به تشویش افتاد .

- من که گفتم ، اسمم دایاناست .27 سالمه و کار هم نمی کنم . خونمون سمت بلوار گیلانه و الان هم محض تفریح دارم می رم منظریه. تا حالا بوتیک های اونجا نرفته ام . با یکی از دوستام اونجا قرار گذاشته ام تا بوتیک هاش رو ببینیم و اگه چیز قشنگی هم بود بخریم . واااای چه زود پاییز تموم شد و دیماه رسیدااا!میخام لباس زمستونی بخرم .

-پسرک ؛ همین چیزایی هم که الان پوشیده اید خیلی قشنگه ها.

دایانا ، گره کوچک روسریش را باز کرد و بار دیگر گره کرد . سپس گفت:

- اِی ، بد نیست . اما دیگه یک ماهی هست که خریدمشون . خیلی قدیمی شده اند … در ضامن شلوارم دمپاگشاده ، و از مد رفته *³ . ولش کن ، اصلا از خودت بگو ، گفتی موسیقی کار نکرده ای و دوست داری کار کنی ، آره؟

پسرک؛ - چرا ، تا چند سال پیش یه مدتی پیانو کار می کردم.

دخترک ، سعی می کرد دلبرانه سخن وری کند ، اما ناگهان به جوشش افتاد ، طوری که منقطع صحبت می کرد و کلمات را دستپاچه بیان می کرد.

-ای وای، منم مث شما عاشق ویولون ام [٥*]. خیلی دوست دارم پیانو کار کنم ، یعنی یه مدتی هست که کلاسش رو می رم ، اما هنوز خیلی بلد نیستم . … اصلا اینجوری نمیشه، نگه دار بیام جلو بشینم راحت تر حرف بزنیم .

سعید[²*]، بی درنگ تاکسی را متوقف کرد . دایانا هم سریع پیاده شد و به صندلی جلو رفت .

-دایانا خانوم ، داریم می رسیما .

- دایانا خانوم کیه؟ دایانا … . ولش کن ، فعلا عجله ندارم . بهتره چند دقیقه دیگه هم با هم باشیم . آخه من تازه تو رو پیدا کرده ام . تو که مخالفتی نداری ؟

- نه ، من که اومده بودم حالی عوض کنم . حالا هم کی بهتر از تو که حالم رو عوض کنه . فقط باید عرض کنم که الان ساعت نه و نیمه ، []*حواست باشه که دیرت نشه .

دخترک با شنیدن صحبت های سعید، وقتی متوجه ساعت شد، چهره اش رنجور شد و در حالی که لب خود رابا اضطراب می گزید ، گفت:

-آره راست میگی … پس حداقل یه چند دقیقه ای ماشینت رو دور میدان آزادی نگه دار ،[³]* باهات کار دارم .

سعید ، با قبول کردن حرفهای دایانا ، حوالی میدان که رسید ، خودرو را متوقف کرد . روی خود را به دخترک کرد و کمرش را به در تکیه داد . عینک دودی را از چشمانش برداشت .چهره ای نسبتا گیرا داشت . ته ریشی به صورتش بود و موهایی ژولیده داشت که تا گوشش را می پوشانید . پخش خودرو را خاموش کرد و سپس با همان لبخندی که بر لب داشت گفت :

- بفرمایید.

دیگر کاملا از ظاهر و طرز صحبت دخترک می شد پی به هیجانش برد.

- موبایلت … شماره موبایلت رو بده، البته اگه ممکنه .

پسر جوان لحظه ای فکر کرد و سپس گوشی همراه خود را از روی داشبورد- پشت فرمان برداشت . آن را به سمت دایانا دراز کرد.

- بگیر ، زنگ بزن گوشی خودت که هم شماره تو روی موبایلم ثبت بشه و هم شماره من روی موبایل تو بیفته . فقط صبر کن روشنش کنم … بحدی اعصابم از دست مادرم خورد بود که خاموشش کردم[]*

 دایانا ، به محض دیدن گوشی گران قیمت سهیل به وجد آمد . اما سریع شوق خود را کتمان کرد و فقط به گفتن”کوشی خوبی داری ها” قناعت کرد .

- قابلت رو نداره . اتفاقا باید عوضش کنم ، خیلی یوغره.

- خوب ، ممنون . فقط بگو کی می تونیم همدیگه رو دوباره ببینیم .

- ببینم چی میشه . اگه فردا برم بروکلین که هیچ، [٠²]*اما اگه تهران بودم یه کاریش می کنم [~]*. اصلا بهم زنگ بزن .

- باشه … پس من می رم .فعلا خداحافظ .

- خوشحال شدم،…خداحافظ . … زنگ یادت نره .

دختر جوان ، درحالی که احساس مسرت می کرد لحظه ی خروج مکثی کرد و از پسرک سوالی پرسید تا بتواند بداند مدل ماشین چیست و موقع تعریف برای دخترخاله اش پز بدهد ، او پرسید 

راستی! بنزت سری سی هست؟ 

پسرک با لبخند و حرکت سر تایید نمود [~ْ] 

دخترک ، با گامهایی لرزان (از شوق) از خودرو خارج شد . هر چند قدمی که بر می داشت ،سرش را برمی گرداند و پشت سرش را نگاه می کرد و دستی برای سهیل تکان می داد . پس از دور شدن دایانا ،

، سهیل از داخل خودرو پیاده شد و طوری که دایانا متوجه نمی شد، او را تعقیب کرد . حوالی همان میدان بود که دایانا روی صندلی های یک ایستگاه اتوبوس نشست ،دایانا دستش را به ساق شلوار خود انداخت و تایی که از داخل داده بود را باز کرد . شلواردیگر کوتاه نبود . از داخل کیفی که بر روی دوشش بود مقنعه ای بیرون آورد و در لحظه ای کوتاه روسری سبزش را با مقنعه جایگزین نمود[~ٌْ]ٔٔ-چادرش را مجدد سر کرد و [~ًٌٍْ] از زیر مقنعه ، تکه پارچه ای که بر سرش بود ، بیرون کشید . از داخل همان کیف ، آینه کوچکی خارج کرد و با یک دستمال کوچک ، از آرایش غلیظی که روی صورتش بود کاست . موهای خرمایی رنگش را که روی صورتش سرازیر شده بود ، [~ًٌٍٍُْ] داخل مقنعه کرد و با آمدن اولین تاکسی [ًٌٍ~ًٍْ] ، از محل خارج شد . سهیل در طول دیدن این صحنه ها ، همچنان لبخند بر لب داشت . با رفتن دایانا، سهیل به سمت مزدا تری قرمز حرکت کرد . به خودرو که نزدیک می شد زنگ موبایلی که همراهش بود ، به صدا در آمد. سهیل بلافاصله گوشه ای لابلای جمعیت در حال گذر ، خود را پنهان کرده بود و دایانا را نظاره می کرد [ًٌٍْ~]. پاسخ داد:

- بله؟

صدای خواهش های پسر جوانی از آنسوی گوشی آمد .

- سلام ، آقا هر چی می خوایی از تو ماشین بردار ، فقط ماشین رو سالم بهم تحویل بده . تو رو خدا ، بگو کجاست بیام ببرم …

پسرک گفت؛ - خوب بابا ، چه خبرته . تا تو باشی و در ماشینت رو برای آب هویج گرفتن باز نزاری … ببینم به پلیس هم زنگ زدی ؟

- نه ، به جون شما نه ، فقط تو رو خدا ماشین رو بده .

- جون من قسم نخور ، من که می دونم زنگ زده ای …ولی عیبی نداره ، آدرس می دم بیا … فقط یه چیزی ، این یارویی که نوار کاست آهنگش توی ماشینت [ًًٍ~ًٍْ] بود کی بود؟

- کی ؟ اون خارجیه ؟ … استینگ بود ، استینگ .

   رنگ خودرو *  ★مدل خودرو  *رنگ موی دخترک  ★رنگ روسری اش  ★لنگه ی شلوار برمودا  و تمایزش با دمپا گشاد * شهر *خیابان★اسم پسرک   ★بو  - هه هه … یه چیز دیگه هم می پرسم و بعدش آدرس رو می دم ؛ ونیز توی اسپانیاست ؟

- ونیز؟ نه بابا، ونیز که توی ایتالیاست … آقا داری مسخره ام می کنی ، آدرس رو بده دیگه …

پسرک_؛ - نه ، داشتم جدول حل می کردم . ماشینت ،وسط منظریه پارک شده . [ًٍ~ًٌٍُْ] گوشیت رو می زارم توی ماشین ، ماشین رو هم می بندم و سوییچ رو می اندازم توی سطل آشغالی که کنار ماشینته . راستی یه دایانا خانوم هم بهت زنگ می زنه ، یه دختر خوشگل،… برو حالش رو ببر ، برات مخ هم زدم ،… خداحافظ

پایان 

(سپاس از نویسنده درون مایه و ایده ی کلی داستان که نمیدانم نامش چیست. )

(دوستان بیش از سی مورد غلط های فاحش و تعمدی [ٌٌ~]در تضاد واژه آرایی ، پیوستگی، شرح حال، توصیف، قوانین و اصول نویسندگی ، پیرنگ ، و. به عمد در متن بالا گنجانده شده به تعداد کمی از انان که واضح ترند با کمی پس و یا پیش [ٌْ~ًٍ] علامت گذاری شده ، اما بجزء انان بیش از، بیست مورد آن اشاره کنید؟) 

   شین شهروز براری 

بازنشرآزاد 

آموزشی 

        بچگی   تا  یبچارگی            بقلم        شهروز براری صیقلانی      شین براری‌

نمیدانم خارج از خوشبختی های کودکانه چه چیزایی در انتظارم است نمیدانم آینده‌ی من زیبا و یا وحشت انگیز خواهد شد!

تراژدی چیزیه که آدمها رو شکل میده، البته برخی از افراد رو. و رویا چیزیه که آدمها رو برای ادامه‌ی مسیر سخت و صعب‌ العبورِ زندگی تشویق میکنه. هر درام با یه رویا آغاز میشه، اینها چیزهایی بود که باباحمید سالها قبل وقتی که فقط شش سالم بود بهم گفت. اون داشت با فرصت و وسواسی مثال زدنی ، صورتش را اصلاح میکرد،  خیره به مردِ توی آیینه‌ بود و من هم در حال تاب خوردن از لولایِ دربِ سرویس بهداشتی. یعنی با جثه‌ی کوچک و لاغرم سوارِ دستگیره‌ی درب شده بودم و پاهام رو یک وجب بالاتر از سطح ناهموار زمین نگه داشته بودم و به امید حرکتِ درب به سمت بیرون و داخل ، لحظات رو هول میدادم. یادمه آخرشم که موفق شدم درب رو در محورِ لولایِ چهارچوبش بحرکت در بیارم، پشیمان شدم از کرده‌ی خودم. چون درب بسته شد و دستم لای چهارچوب و درب گیر کرد. پدرم بحدی محو ریزه‌کاری و زیر و بَمِ اصلاحش شده بود که متوجه‌ی دردم نشد ، من از درد به خودم میپیچیدم و تمام لحظات در اندیشه‌ی معنا و مفهومِ حرفهای پدرم بودم . نیم نگاهی هم به درب و دستگیره‌ی شرورش داشتم ، و احساس میکردم که بخاطر شیطنت و بازیگوشی ، درب منو تنبیه کرده و از قصد دستم رو لایِ چهارچوبش قرار داده تا بیصدا و مخفیانه به دور از چشمای پدرم ، حالمو بگیره ، خب حتما از دستم ناراحت و عاصی شده بود که اونطور چموش و مثل سریش چسبیده بودم بهش ، و سوارِ دستگیره‌ی اون شده بودم ، و در عینِ پُررویی توقع داشتم منو تاب بده،   اون لحظات در کودکیم ، تصور میکردم دربِ چوبی و آبی رنگ داره بهم میخنده . 

شبها همراهه خواهرم شاداب که دوسال به رسم تقویم ازم بزرگتر بود ، توی یه اتاقِ بزرگ ، رو به سقف با لَمه‌های چوبی ، میخوابیدم  ، اتاق ما ، برخلافِ اتاق مادر و پدر ، بن بست نبود ، یعنی یه درب ورودی داشت ، و بعد از تخت خوابهای ما در دو سمتش ، به یک درب دیگه میرسید ، دربی که به حیاط خلوت و کوچک و باریکی ختم میشد . دو پنجره‌ی چوبی بزرگ هم داشتیم که همیشه به منظره‌ی تکراری و بن بست ختم میشد ، چون به فاصله‌ی دو قدم به دیوار بلند ته خانه  میرسید ، اما در محدودیتهای موجود در پسِ پنجره‌ی اتاق ، یاد گرفته بودم که به شانه‌ی دیوار خیره بمونم ، و منتظر عبور گربه‌های روی دیوار ، لحظات رو طی کنم ، معمولا هم قبل از عبور گربه ، خوابم میبرد ، گاهی هم یک گربه با پاپیون قرمزی از سمت راست وارد تصویرِ قاب چوبیِ پنجره میشد و از سمت دیگه ، شیک و مجلسی خارج میشد .  اون زمانها خیال میکردم که چه گربه‌ی باکلاس و خوش تیپی هست که با پاپیون رنگی توی محله‌ی خودش رفت و آمد میکنه .  ولی ∞خواهرم که بزرگتر و عاقلتر بود نظرِ بهتری داشت ، و عقیده داشت که اون گربه پاپیون نمیزنه. بلکه  صاحبش یه زنگوله به گردنش انداخته تا مسیر خونش رو گم نکنه.

  میپرسم؛ پس چرا مثلِ زنگوله صدا نداره ؟   _شاداب؛♪  شبها واسه اینکه همسایه‌ها از صدای زنگوله بیدار نشن ، صداش رو قطع میکنن.

_یک درخت عجیب و متفاوت هم گوشه‌ی سمت راست منظره بود ، که انگار از دل قصه‌ها به روزگارِ کودکانه‌ام تبعید شده بود ، در اوایل کسی نمیدانست که این درخت عجیب چیست! ولی بعدها کاشف به عمل امد که درخت موز است.

اما چه سود ! درخت موز در جایی که چهارفصلش بارانی و ابری‌ست ، محکوم به افسردگی‌ست.  گویی حاصل یک سوءتفاهم بوده ، و هرگز موزهای کوچکش از رنگ سبز به سمت رنگ زرد نرفت.  اما این موضوع چیزی از ذوق و شوق من برای به بار نشستنِ موز در سال جدید کم نمیکرد.  کودکانه‌هایم از رخت‌خواب تا به حیاط خانه ختم میشد، انهم برای خروج از سالن و رفتن به حیاط برای بازی کردن در حیاط بزرگ خانه ، به مجوزهای زیادی نیاز داشتم.

وقتی که من ناخوانده آمدم دنیا ، کسی چشم براهم نبود ، زیرا پیش از من روزگار پدر و مادرم ، از هفت خانِ رستم و پیچ و خم عجیب تقدیر گذشته بود ، و تمام زندگی و حال و روزِ پدر مادرم تحت شعاع مسائل پیش از من قرار داشت. 

بارها از دهان•مادرم شنیدم که میگفت؛ 

از وقتی فهمیدم باردارم ،میخواستم سقط کنم، که شوهرم پشت گوشی گفت ؛نه.  _فری شاید خدا خواست و یه پسر بهمون داد.    

چون من دیگه بچه نمیخواستم ، اصلا حال و حوصله‌ی یه بچه‌ی دیگه رو نداشتم. از وقتی این بچه رو دنیا اوردم ، خوشبختی ازمون رو برگردوند، تا قبلش ما ماشین داشتیم ، شادی داشتیم اما این بچه که اومد شادیمون رو به خانه‌بدوشی و اوارگی تبدیل کرد.) در این لحظه بی‌شک فرد مخاطب که معمولا اقدس آدامسی بود  میپرسید؛ واااا چــِره خانه‌بدوشی ؟! مگه چکار کرد؟!  .مادرم♪؛  چون زله اومد و ما آواره شدیم من در شش سالگی‌ام ، بی حرکت ایستادم، بفکر فرو رفتم!.که واقعا زله کار من بوده؟! اگه کار من بوده ، پس چرا دیگه بلد نیستم  از خودم زله دَر کنم؟! اون لحظه چند بار سعی کردم اما نهایتا ، این فقط خودم بودم که می لرزیدم   

 چندی بعد

★★

  عجب طرح رنگارنگ زیبایی روی جعبه ی داروهای من کشیده شده ، نمیدانم آیا تیمارستان همان بیمارستان است یا نه؟ ولی ابجی شادی که با حالت تمسخر میگه:

بیچاره ی دیوانه تیمارستان اسمش شبیه بیمارستانه تا کسی شک کنه .اما داخلش که بری میفهمی دیوونه خونه ست             

پس از وقوع حوادثی که بتازگی رویداده و بروز علائم و حالات جدیدی که در من ایجاد شده  همه از معاشرت با من پرهیز میکنند ، حتی این شهریار و داوود بی معرفت هم سری به من نمیزنند ، خانم معلم ولی دیروز به ملاقاتم آمده و هنوز قوطی کمپوتش جلوی چشمم است ، خودم هم از شدت تعجب و حیرت کمی وحشت کرده‌ام، آیا من دیوانه شده ام؟ نکند مرا به تیمارستان ببرند ؟ دگربار باز خواهم توانست مثل انسانهای عادی و معمولی به زندگیِ روزمره‌ام برگردم و اینچنین انگشت نمای دیگران و سوژه‌ی تمام محافل نباشم! نورِ ماه‌تاب از بین شاخه‌هایِ عجیب و منحصر بفردِ درخت موز بر سطح خاکگرفته‌ی شیشه‌ی شکسته‌ی اتاقم میپاشد، سایه‌ی گربه‌ای که از روی شانه‌ی باریکِ دیوار رَد میشود همچون ببری قوی بروی دیوارِ سفیدِ اتاقم افتاده ، من نیز در حالی که رویِ تختِ زهوار در رفته‌ام دراز کشیده‌ام زیرچشمی و نامحسوس به قدمهای پیوسته‌ی گربه خیره مانده‌ام ، گربه وسط مسیر ایستاد،   گویی سوی اتاق من برگشته و به چیزی خیره مانده،   خواهرم شاداب را آرام میخوانم؛  › شاداب شاداب بیداری؟،،، جواب بده. کارت دارم     ٬٫ شاداب که تنها شریکِ خاطرات کودکی  و مالک نیمی از اتاقم است ، ضلع شرقی اتاق را به تصرف در آورده و تخت خواب قدیمی و فیِ خودش را به دیواری که مشترک با اتاقِ پدر و مادرمان است چسبانده، طبق معمول او چند کتاب دفتر همراه خود در بستر خواب آورده که هر کدام به طرز مشکوکی نیمه‌های شب ورق میخورند ، شاداب با صدایی خفه و گنگ و نامفهوم پاسخ میدهد؛  ها  دیگه چی شده سوشا؟   -؛ شاداب تو رو خدا نگاه کن به سایه‌ی روی دیوار پشت سرت ، یالا سریع نگاه کن ٬٫در همان لحظه سایه‌ی گربه بزرگ و بزرگتر میشود  و در تغییر شکلی باور نکردنی تبدیل به فردی شِنِل پوش شده و سوی قاب پنجره هجوم می آورد ، من یک وجبی بیشتر از پیش زیر پتویم میروم ،   +ش‌اداب با صدایی دو رَگه و شبیه به لَحنِ یک پیرزن که در نفسهای آخرینش بسر میبرد و به زور قادر به تلفظ کلمات است میگوید؛ نَسناس برو برفهای روی بوم رو پارو کن؟.     _ سریعا در میابم که این صدای شاداب نیست ،    من مثل تیری که از کمان رها گشته ، بسوی اتاق بغل فرار میکنم

صبح  چشمانم بسته است اما صداهای اطرافم را میشنوم،   مادر؛ دیشب باز تشنج کردش ، دیگه خسته شدم از بس که از دکترا  هیچ پاسخ قانع کننده ای نشنیدم .   اقدس آدامسی ، با اون اندام پت و پهنش ، صدای چالاسکو چیلیسک جویدنِ آدامسش از بالای سرم شنیده میشه ،  که داره دقیقا بالای سرم آدامس میجوه و میگه:  خب من میدونم ، دوای دردش پیش منه ، از من اگه میپرسی برو پیشِ یه دعانویــس.

فردای همان روز در حالی که پیش دعانویس رفته‌ایم. مادر؛. پسرم هرشب توی خواب شروع میکرد به حرف زدن و با صدایی غیر از صدای خودش حرفایی میزد که اصلا عقلش قد نمیداد ، بعدشم هربار فردایی تمام حرفاش عین یه معجزه تعبیر میشد ، بعدشم یه مدت توی خواب راه میرفت و باز هزیان میگفت ، با تجویز پزشک  چندین آمپول و  دوا درمون کردمش تا یه مدت آروم گرفت اما الان بازم چند مدته که قاطی کرده ولی دیگه خودش حرف نمیزنه ، بلکه میگه نیمه شب ، خواهرش با یه صدای عجیب حرف میزنه.  دعانویس؛ خب پس چرا اینو آوردی؟ برو اون یکی بچه‌تو بیار.   _بیچاره شاداب، چون حقیقتش زیاد مطمئن نیستم که دیشب این اتفاقات را واقعا دیده ام و یا اینکه تنها خوابش را دیده ام! چون لحظه ای که شروع به فرار سوی درب اتاق بغلی کردم ، شاداب اصلا درون تخت‌خوابش نبود ، ظاهرا باز نیمه شبی پابرچین سر یخچال رفته بود تا ناخنک بزنه به شکلات ها ، که با داد و بیداد و هزیان از خواب بیدار شده بودم

★★★

درویش با آن کَشکول و تَبَرزینش و بهمراهه آن ریش سفیدش نگاهی عاقل اندر صفی به سراپای من میکند ، دستی به ریشش میکشد ، مادرم کیفش را این دست به آن دست میکند +مادرم از افُقِ عینکش به درویش نگاه میکند ، درویش بحدی لاغر و استخوانی است که گویی زیر این لباس سفید ، جزء چهارتا استخون چیزی نیست ،   خب آخه آق درویش شما رو همه توی این شهر به خردمندی و بصیرت بالاتون میشناسند ، و خیلیا از ،قدرتتون در طالع بینی و اِشرافِـتون به عالم غیب به نیکی یاد میکنن، طلقه ،   و با صدای خشدارش میگوید؛   +ﻫﻤﺸﻪ ﻭﻗﺘ می‌آید ﺳﺮﺍﻏ‍ت ﻪ ﺍﻧﺘﻈﺎﺭﺵ را ﻧﺪﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷ‍ی ،  ﺲ  ﺣﻤﺎﻗﺖ ﻧﻦ ﺯﻭﺭ ﻧﻦ تا پیشاپیش ﺣﺪﺱ ﺑﺰﻧ ، ﺠﺎ، ﻄﻮﺭ ؟.  ﺑﻬﺘﺮﻦ ﺎﺭ ﻪ میتوانی ب‍ــک‍ﻨ ﺍن است که؛   _ﻣﻨﺘﻈﺮﺵ ﻧﺒﺎشی، فقط زندگیت را بگذرانی ، تا وقتی که حسابی سرگرم و غرق زندگیت شدی ، آنگاه بسراغت می آید ، اکنون خیلی کوچکتر از آنی که بتوانم از خطرات و مصائب پیشرویت آگاهت کنم. اما در زمان موعود به هیچ وجه سراغم نیا و از من رهنمود نخواه،  چون کمتر از آنی هستم که بتوانم در این مَهلَــکِه‌یِ پُرآشوب و تقدیــرِ الهٰـی به تو یاری رسانم 

.  امشب اضطرابِ مـــاه بر قامتِ بلندِ من سایه‌ی یأس گسترده، و من درگیر با افکاری مخشوش تک و تنها مانده‌ام گوشه‌ی تنهایی خویش. 

آن حرفهای عجیب غریب چه بود که درویش با اون همه ریش بهم گفت؟.

فردایش هرچه از مادر پرسیدم که منظورش چه بوده ، ؟ مادر کلا انکار کرد. شاید آن صحنه ی درویش و کشکول و اون ریش را در خواب دیده ام ؟. 

من که گیج شده ام 

کدام خ.اب است کدام بیداری؟ کدام راست است کدام هذیان؟   

خاطره ی بعدی.

     (نیمه‌شب از آغوشم پَر کشید و هجرت کرد)

18سالگی . 

لَکِه‌ای از اَبری سَهمگیـن و زخم‌خورده از عالمِ غیب و ماوَرایی برمیخزد، از دالانِ سیاه و منجمدِ خالی از زمان و مکان به حفره‌ای نورانی میرسد ،گردبادی از جنس پرتوهای نورانی آنرا در چشم برهم زدنی به اعماقِ خود میکشاند ، به هفت آسمان آنسوتر و بالای سرِ این شهرِ سوخته (رشت) انتقال میدهد. 

درون شهر:  خورشید هنوز به غروب نرسیده است که صدای پروازِ دسته‌ی  از پرستو های عاشق در آسمان بگوش میرسد ، من سمت آسمان نگاهی میکنم ، به یکباره آسمان از ظهورِ ناگهانیِ تکه‌ابری ضخیم و سیاه ، تیره و تار میشود. عجیب است رادیو هوا را صاف اعلام کرده است، تمام طول روز حتی تکه ابری کوچک نیز از حوالی آسمان این شهر نگذشته است ، حال این ابر وسیع و عظیم جثه از کجا بالای سرمان سبز شده!  

تقدیر  خودش را در بستر آسمان در نیمه شبی زمستانی  لابه لای ابرهای کوچک و بارانخیز می‌یابد  آنگاه به تن میکشد آسمان را تن‌پوشی  به رنگ سیاه . به آرامی و پابرچین  پیش می‌آیــد ,  آنگاه به آرامی وسعت میگیرد  , گویی دهان باز میکند تا ماه و ستارگان را  بهمراه برکه‌ی نور ,  یکجا ببلعد

خوابم نمی‌آید ،بی شک اتفاقی شوم در کمین است، نمیدانم که آیا من قهرمان زندگیه خود خواهم بود یاکه نه؟  کمی به سایه‌ی درخت موزی که بر پنجره‌ی چوبی اتاق ضربه میزند خیره میشوم،  نمیدانم که دیگر چه بلایی بر سرمان نازل خواهد شد ، از روی تخت خواب برمیخیزم ، باید پیشاپیش فکر چاره باشم. چون بعد از چهار سکته‌ی پدر و زمین‌گیر شدنش ناسلامتی من مرد خانه‌ام.  بهتر است که وقوع تمام اتفاقات ناخوشایندی که در کمین است را پیش بینی کنم. تا بتوانم خودم را برای جنگیدن با بازیه جدیدی از بازیهای روزگار آماده کنم. اسفندماه سردی‌ست، و ده رو تا پایان سال مانده، صبح که بشود ، میروم و یک فیش بانکی هزار تومنی میگیرم تا برای بار دوم امتحان  رانندگی شهرم را بدهم. خب خیالم راحت است چون بار قبل سرهنگ گفت ؛ عالیه پسرم ، معلومه تمام عمرت رو رانندگی کردی که اینچنین دست‌فرمانت عالیست    _من هم از سر سادگی و ذوق کمی سینه ام را سپر کردم و با لبخندی که سعی در پنهان نمودنش داشتم ،سری به معنای ٫تایید٬ تکان دادم.   _سرهنگ؛ خب چون تمام عمرت رو بدون گواهی‌نامه رانندگی کردی منم الان برات مُهر تایید قبولیت رو نمیزنم تا بری و شنبه یه فیش هزاری بگیری  بیاری و بعد مهرت رو بزنم.    •خب  چند ساعتی به صبح  شنبه بیشتر نمانده ،   _ناگهان شکی به دلم زد؛ نکند قرار است که امروز صبح حین رانندگی کسی را زیر بگیرم؟!.  ٬٫ نه این چه حرفی‌ست ، دلشوره‌ی من بی ربط است،   نکند قرار است حال پدر بد شود؟  _ میروم از بالای یخچال در آشپزخانه و یک ورق از قرص های قلب و زیر زبانی پدرم را بر میدارم و زیر بالشم میگذارم . چشمانم سنگین میشود و خواب میروم.  _با صدای جیغِ خواهرم شاداب› ، از عمق  خواب  به وسط میدان جنگ پرت میشوم، بخودم که می‌آیم میبینم بالای سر پدرم هستم، پدر در حال مرگ است ، مادر از نیم متر بالاتر و فراز تخت خواب بی وقفه اسم پدر را تکرار میکند؛ _ حمید حمــید حـمـیـد حـــَمـــٓیـٓد ~≈   و هربار کشیده تر از قبل اسمش را میخواند،  واقعا در عَجبم که مادر با خودش چه فکری میکند ،این کارش چه کمکی به حل و رفع حمله‌ی قلبی میکند؟ گویی توقع دارد با این کار عزراییل را از دست خودش خسته و عاصی کند تا پدرمان را بگذارد و برود چند کوچه آنطرف‌تر و جان کس دیگری را بگیرد ،  به خودم که می‌آیم در آشپزخانه بالای یخچال دنبال قرصها میگردم، یادم آمد، زیر بالشم گذاشته ام‌ ، سپس در چشم بر هم زدنی چند قرص زیر زبانی قرمز رنگ ، را در دهانش میترکانم و مایع‌ی لَزِج و ژله مانندش را در دهانش میپاشد،  . اما دیر شده، پا سوی خیابان میدوم تا نیمه شبی اسفندسوز  کمکی بیاورم ، کوچه‌ی خاکی ما گویی از ده متر به صدها متر طولانی شده و زیر قدمهای من قصد تمام شدن ندارد ، سکوت به عمیق‌ترین حالت خود در آمده ،  در لحظه‌ای که قصد عبور از کنارِ تیرچراغ برقِ نبش کوچه را دارم ناگهان و بیخبر پایم در حفره‌ی عمیقی که زیرش حَفر شده است میرود ، اعتنایی نمیکنم ، خیابان و عمقِ حادثه با یک دیگر همدست شده‌اند، آنچنان خیابانِ امین‌الضرب در مــهِ غَلیظی فرو رفته که گویی ابرهای سیاه و ناخشنود از سینه‌ی آسمان به رویِ این زمینِ خیس و سوخته اُفتاده‌اند  و سپس دو دستی آن لحظاتم را در آغوش  کشیده‌اند و قصد رفتن نیز ندارند ، زیرا هر چه بیشتر  پیش میروم کمتر و تار تر و نامفهوم‌تر میبینم . پس چرا هیچ جنبنده‌ای از خیابان عبور نمیکند؟   بیهوده سمتِ رودخانه‌ی زَر در حرکتم زیرا امیدی نیست پس بناچار باز برمیگردم سمت کوچه و حین عبوری پُرالتهاب ، من همچون دَوَنده‌ی ماده‌‌ی هفتگانه در المپیک از موانع عبور میکنم از روی چاله‌ی عمیقی که بتازگی کارگران شهرداری حفر کرده بودند و طی بارندگی پر از آب گشته بود جهشی  سه گام و طولانی میکنم پایم لیز میرود و به زمین میخورم  برمیخیزم ، شتابان میدوم ، گویی لحظات طولانی‌تر از معمول در حال گذر از زمانند ، تنها صدای نفسهایم بصورت گُنگی به گوشم میرسد، گامهایم را بلندتر از سابق برداشته و یک به یک از بالای موانعی که جهت مسدود کردن مسیر گذارده‌اند، با آن تابلوی مثلثی زرد رنگشان (کارگران مشغول کارند)  پرواز میکنم و نفس نفس ن شتابزده و هراسان وارد کوچه میشوم ،  ناگه چشمم به تیرچراغ برق که می‌افتد  به یادِ جواتی (جواد) می‌افتم ، زیرا یک عمر است که مشروب‌هایش را درون چاله‌ای که زیر تیرچراغ برق است میگذارد و یک به یک میفروشد ، جواتی ماشین دارد ، پس میتواند کمک کند ، از کنار خانه‌ی مان که رد میشوم صدای گریه‌ی شاداب بگوشم میرسد ، به درب خانه‌ی جواتی هجوم میبرم،  او را برای کمک و رساندن پدر تا بیمارستان با ماشین قراضه‌اش بیدار میکنم و در این فی مابین تا بازکردن درب پارکینگ و شلوار پوشیدن جواتی  و روشن کردن آن عبوتیاره‌ی زهوار در رفته ‌اش، خودم بالای سر پدر باز میگردم و در پس زمینه‌ی تصویر خانه ، همه چیز همه جا و همگان  محو و گُنگ ، بنظرم می آید.  محکم و با سکوتی که لبریز از احساس مردانگی و ناجی گری است سوی اتاق پدر میروم ، باید او را بلند کرده و بروی دوشم بگذارم و تمام طول خانه را که بیش از هشتاد متر است ببرم تا به روی ایوان رسیده و یعد از عبور از حیاط به ماشین جواتی برسانم ،  ان لحظه صدای ماشین جواتی شنیده شد، که بی توجه به نیمه‌ی ‌شب بودن ، یکسره بوق میزد ، شاداب از شنیدن بوق ، فهمید که برادر کوچکش توانسته از دل ظلماتِ سیاهیه شب ، آنهم در چله‌ی زمستان ، ماشین و کمک بیاورد ، از اینرو گفت؛  هی خداشکرت افرین پسر ، وااایی خدااجون خودت کمک کن     مادرم؛ گریه نکن دختر ، بجای گریه برو در رو باز نگه دار تا داداشت بتونه یه ضرب پدرت رو ببره بزاره توی ماشین   من زیر بغل پدر را میگیرم تا بلندش کنم ، اما!.   خب ایرادی ندارد!.  یکبار دیگر امتحان میکنم  یک _ دو _ سه  هههههیی  هرچه در توانم بود زور میزنم  اما!. گرمم شده به یکباره ، از سر خجالت و شرمندگی نگاهم را به سمت شاداب و یا مادر نمیچرخانم ، در حالی که زیرپیراهنی به تن دارم ، از روی دستپاچگی همش میخواهم آستینهایم را بالا بزنم، اما انگار اصلا رکابی من ، آستین ندارد  یکبار دیگر امتحان میکنم ، اینبار اما دیگر یک دو سه را نمیگویم،  بجایش زیر لب ، زمزمه کنان از سر درماندگی ، خدا را به خودش قسم میدهم و ناخواسته میگویم؛ خدایا تورو خدا کمک کن تا بلندش کنم،   در همین حین در حال زور زدنم که ناگه همچون کیسه‌ی برنج سبک و قابل حمل میشود ، تا که موفق به بلند کردنش میشوم نگاهم به جواتی دوخته میشود که آن طرف و سمت پاهای پدرم را گرفته ، ولی از حالت بی جان و شل پدر ، هر دو در میابیم که کار از کار گذشته، اما حالا که تا داخل ماشین رسانده ایم، حیف است که یک سر تا بیمارستان نرویم.  ابتدا جواتی وارد صندلی عقب میشود، و پدر را کشان کشان  داخل میکشد، من نیز همانطور که زیر بازوهای پدر را دارم ، پیش میروم و درحالی که جواتی مینشیند وپدر نیز دراز کش به داخل هول میدهم، پایش تا زانو داخل شکم جواتی جمع میشود  من نیز سوار میشوم و پدر را خوب جابه جا میکنم که بی خبر شاداب نیز از همان درب عقب وارد میشود و درب را میبندد   صدای جیغ و گریه‌ی شیون وارش ، جو را مشوش و غیر کنترل میکند ، من با لب خوانی متوجه‌ میشوم که جواتی در حالی که فشرده و کج شده ته صندلی عقبِ این ابوتیاره،  دارد به خراب بودنِ درب سمت خودش اشاره میکند ،گویا درب سمت شاگرد عقب باز نمیشود، و حالا چهار نفری به زور چپیده‌ایم  عقب و پدر هم که افقی حاضر است و روی خودمان کشیده ایم ، پس چه کسی میخواهد رانندگی کند؟  در تفکر به شلوارک جواتی با آن گلهای درشت صورتی و متن نارنجی خیره شد‌ه‌ام  نگاهِ ناامیدانه‌ای ب چهره‌ی برافروخته‌ی جواتی می‌اندازم، اونیز  دارد به من نگاه میکند.  نه!، نگاهش اصلا متوجه‌ی مـن نیست انگار.  ظاهرا تیره نگاهش از کنار صورتم گذشته و به شاداب خیره مانده ، چشمای جواتی مثل همیشه کاسه‌ی خون گشته و متحیر و با دهانی نیمه باز به حرکات شاداب خیره است!،.  منم نگاهی به شاداب بندازم، بلکه دست از این جیغ و شیون و جنگولک بازیاش بردارد  شاداب چنان دارد به صندلی روبروییش که قانونن برای نشستن راننده طراحی شده ، دو دستی ضربه میزند و فشارش  میدههد که انگار میخواهد ماشین را روی به جلو هول دهد، خب من که رانندگیم خوب است یعنی تقریبا خوب است،  اما با پراید آموزش دیده‌ام و با این ابوتیاره  زهوار در رفته غیر ممکن است بتوانم سالم به مقصد برسم ، از این گذشته ، محال ممکن است که شاداب را با این لَندهور تنها بگذارم صندلی عقب‌ . _خب ولی ایراد ندارد چون پدر که وسطشان حضور دارد _ولی نه چون او نیز که بیهوش است  دوباره پیاده میشویم تا جواتی برود پشت فرمان.   استارت، تر تر تر تر  انگار باطریش  خوابیده،  دوباره استارت :تـر تــر تر یهو ماشین یه کله میزند، ظاهرا توی دنده بوده. همزمان آینه‌ی عقب از سر جایش می افتد و میشکند.  بهتر_حالا دیگر نمیتواند به شاداب نگاه کند . ماشین روشن میشود. سر کوچه کنار تیر چراغ برق رسیده‌ایم، ولی؟  پس مادر کجاست؟  با دفترچه بیمه‌ی پدر دارد می آید.  لحظاتی بالاتر

ظاهرا مسیر را اشتباه آمده ایم. _دوربزن جواتی.  دور بزن از توی اتوبان بریم بهتره هااا.  _جواتی با آن قد کوتاهش و صندلیه پستش گویی پشت فرمان آب رفته است و چیزی نمانده که ناپدید شود، او با حالتی مضطرب و دستپاچه دنده ها را با هزار زور و بلا جا می اندازد، زیر بندی و کمکهای این پیکان در حال فرو پاشی هستند ، و آنچنان بروی سطح ناهموار خیابانهای خیس شهر ، خودنمایی میکند که عبور از روی کوچکترین سنگ ریزه ای را تمامی سرنشینان حس میکنیم  ، و با هر ضربه و تکان ، پدر نیز در حالی که درون آغوش من است ، از جایش میپرید و روبه بالا چپ و یا راست تکانی میخورد و هر بار شاداب با شادمانی و ساده لوحانه میگوید؛  خداروشکرت بابا زنده شد، الان یهو ت خورد  ، حتما به هوش اومدش چون خودم دیدم سرش رو از اونور چرخوند سمت من ، ایناهاش حتی چشاش بازه ولی داره به مسیر نیگاه میکنه ، دهانشم بازه.    _سرپیچ رسیده ایم و جواتی با زاویه‌ی تندی میپیچد، آنچنان که همگی به چپ و سپس راست متمایل میشویم ،    شاداب؛ ایناهاش بازم سرشو چرخوند سمت چپ و دوباره برگشت سمت من.   _به جواتی میگویم؛ کدوم وری داری میری که اینقدر طول کشیده!؟   +جواتی؛  اتوبان بسته‌ست، باید از اینوری خلاف بریم بعد که رسیدیم سر چهارراهه بعدی از دوربرگردان برعکس بپیچیم تا دیگه از خیابان اصلی سرگردانی نکشیم.   _در دلم میگویم؛ جواتی همش میخواهد از طرق غیر قانونی و خلاف به مقصد برسد.  لحظاتی بعد

شاداب و مادر جلوی سکوی درب ورودی اورژانس بیمارستان نشسته‌اند  ، من بالای سر پدر ایستاده ام ، دستگاه شوک نیز پس از شش ماه و برای پنجمین بار ، بین من و پدر ایستاده  خانم پرستار؛ آقا پنج دقیقه‌ست که بیمار  دی سی شده.    من با سردرگمی میپرسم؛ خب حالا یعنی زود خوب میشه؟ نکنه بازم مثل شش ماه پیش سکته کنه و بره توی کُما.  +پرستار؛ چی میگی آقا میگم دی سی شده.  _ و من ناگهان به یادِ واژه‌ی دیسکانکت در کافی‌نت می افتم، خب یعنی چی که دی سی شده ، مگه بازیِ مرحله‌ای هستش که میگی دی‌سی شده. ناسلامتی پدرمه، نگاهم را به پرستار دوخته ام،   +پرستار؛  متاسفانه علائم حیاتیشون پنج دقیقه ست که قطع شده و آنفاکتوس کردن ، فوت شدن.   _چشمانم سیاهی میرود ، سمت دستگاه شوک قش میکنم +پرستار؛ آقا حالتون خوبه؟   برمیخیزم ، باید بروم و بگویم.   حالا من مسئولیت بزرگی دارم ، هرچه از پدر یاد گرفته ام اکنون باید درس پس بدهم ، ب‍ُغضم را قورت میدهم ، صدای پدر  را در کنج خیالم واضح میشنوم ، درس اول: مرد که هرگز گریه نمیکنه‌.در عوض راه میره و فکر چاره میکنه. ٬٫  پس راه میروم ، به یاد وصیتش می افتم،  باز میگردم ، سمت پدر ، گونه‌های سردش و پیشانیش را میبوسم ،  دم گوشش واضح و رسا میگویم : ” تک و تنها محکم مثل یه مرد تمامه کارهاتو انجام میدم و اجازه‌ی دخالت به بدخواهاتو نمیدم. دستم رو سمت هیچ نامردی دراز نمیکنم ، جلوی هیچ دوست و دشمنی زار نمیزنم ، چون خودت اینارو ازم خواسته بودی. بابا حمید میدونم الان یه جایی همین جاهایی ، حاضر و ناظری ، پس سر قولم هستم. اما فقط تا چهل روز. چون خودت ازم خواسته بودی”  سینه ام را سپر میکنم ، سرم را بالا میگیرم و می‌ایم داخل سالن انتظار ، گلویم را تر میکنم ، نفسی عمیق میکشم ، چشم میگردانم ، اما اثری از شاداب و مادر نیست. ناگهان چشمم به شاداب می‌افتد که بیرون درب شیشه‌ای بیمارستان و روی پله‌ها کز کرده و نگاهش به جای نامعلومی از زمین خیره گشته ، مادر نیز کنارش فروپاشیده و به همانجا زول زده ، قدمهایم را محکم برداشته و پیش میروم ، ده قدمی مانده تا پلکان ، که محکم و بیخبر با شدتِ تمام به سطحی سفت و جامد از عالمِ غیب برخورد میکنم ، گویی درب سکوریت بیمارستان زیادی و بیش از حد تمیز است که ندیدمش.  از صدای ناشی از برخورد با درب بزرگ شیشه‌ای ، نگاهها همگی به من خطم گردیده. تقلا میکنم اما درب باز نمیشود ، جواتی را میببینم که از کنارم بی اعتنا رد میشود و از درب کناری خارج میشود ، او را میخوانم؛  جوات کجا بودی ؟  +ج؛ رفته بودم دستشویی ، عجب شیک و تمیزه  توالتش. یه خورده مایع دستشو رو ریختم توی این قوطی  ، تا وقتی بارون میاد آب و کف بگیرم با اَبر بزنم به شیشه های ماشینم تا که بخار نزنه. راستی حمیدآقا حالش چطوره، بستری کردنش؟ _هیچ نمیگویم، رو در روی شاداب و مادر ایستاده ام، دستشان را میگیرم چند پله پایین‌تر می‌آورمشان و رو به چشمان شاداب میگویم ، _؛  پدر از بین ما رفته.   

نمیدانم چگونه از این منجلابِ بدبختی نجات خواهم یافت!؟ آیا خواهم مرد!؟  شاید در وسط این دریای طوفانزده‌ با وقوع یک معجزه به ساحل امن آسایش و آرامش برسم!،.   ین روزها من شده‌ام فرزندِ ناخلَفِ این شهر‌ . پس از فوت پدر روزگارم خوب پیش نرفته ،

چند سال بعد .دد

دلم تنگه ریزش شکوفه‌های قد و نیم قدِ انار بروی کاشی‌های کف حیاط است.  آن روزها نیز مادرم حتی بروی درخت انار هم اخم میکرد و قرقر میزد که از ریزش شکوفه‌های انار و لکه‌های سرخی که از رد پایش بجای میماند ، خسته است.  درخت اما اعتنایی نمیکرد. یاس میگفت: تقصیر از جاذبه است. هر آنچقدر که أنار گستاخ بود در مقابلش یاس ، محفوظ به حیأ ء و خجالتی بود.  درخت یاس  از ترس قرقرهای مادرم ، نامحسوس و شبانه  بروی شانه‌ی دیوار و سردری  سینه‌خیز پیشروی کرده بود ، گویی در سر خیال فرار از بن بست خاکی ما را میپروراند.  و بسمت کوچه مسیرش را کج کرده بود تا مبادا گلهای عطرآگین سفید و زردش بروی کاشی حیاط بی‌افتد،  دلم تنگ میشود گاهی برای شکستن گلدانهای مادرم با توپ پلاستیکی دولایه.  ﺩﻟﻢ ﺗﻨ ﻣﻲﺷﻮﺩ ﺎﻫﻲ ﺑﺮﺍﻱ ﺣﺮﻑﻫﺎﻱ ﻣﻌﻤﻮﻟﻲ ﺑﺮﺍﻱ ﺣﺮﻑﻫﺎﻱ ﺳﺎﺩﻩ  ﺑﺮﺍﻱ " ﻪ ﻫﻮﺍﻱ ﺧﻮﺑﻲ "! " ﺩﻳﺸﺐ ﺷﺎﻡ ﻪ ﺧﻮﺭﺩﻱ؟ " ﻭ . ﻭ ﻘﺪﺭ ﺧﺴﺘﻪﺍﻡ   ﺧﺴﺘﻪ ﺍﺯ " ﺮﺍ؟ " ﺍﺯ " ﻮﻧﻪ "! ﺧﺴﺘﻪﺍﻡ ﺍﺯ ﺳﺆﺍﻝﻫﺎﻱ ﺳﺨﺖ  ﺎﺳﺦﻫﺎﻱ ﻴﻴﺪﻩ  ﺍﺯ ﻛﻠﻤﺎﺕ ﺳﻨﻴﻦ   ﻓﻜﺮﻫﺎﻱ ﻋﻤﻴﻖ    ﻴﻫﺎﻱ ﺗﻨﺪ  ﻧﺸﺎﻧﻪﻫﺎﻱ ﺑﺎ ﻣﻌﻨﺎ، ﺑﻲﻣﻌﻨﺎ . ﺩﻟﻢ ﺗﻨ ﻣﻲﺷﻮﺩ . ﺎﻫﻲ  ﺑﺮﺍﻱ   ﻳﻚ " ﺩﻭﺳﺘﺖ ﺩﺍﺭﻡ " ﺳﺎﺩﻩ  ﺩﻭ " ﻓﻨﺠﺎﻥ ﻗﻬﻮﻩ " ﺩﺍﻍ .  _ و یا ﺳﻪ " ﺭﻭﺯ ﺗﻌﻄﻴﻠﻲ " ﺩﺭ ﺯﻣﺴﺘﺎﻥهای تقویم چهاربرگ. _ﻬﺎﺭ " ﺧﻨﺪﻩﻱ " ﺑﻠﻨﺪ   ﻭ   یا _ﻨﺞ " ﺍﻧﺸﺖ " ﺩﻭﺳﺖﺩﺍﺷﺘﻨﻲ بهار در تقدیر

★★★★

نظردهید |632پسندها _ نظرات231post 1390/01/23 18:23" توسط محبوبه آفاغ پست شد / برگرفته از وبلاگ کتابناک Keţabnæk.blogfa.com عنوان مطلب ؛ بداعه نویسی از شین براری

           __________________________________________________________________________________ نظر ها _____________

 کاربر با شناسه sanazansa****@gmail.com نظر داد 23:24" 1392/01/25  

  آقای براری خوب هستید قربان؟ 

بنده رو باید ب خاطر داشته باشید همراه خانم سمیرومی خدمت رسیده بودم جلسه کارگاه داستان نویسی خلاق در مجتمع خاتم الانبیا رشت از تدریس سبک فرمالیسم مکتب روسی شما بهره مند شده بودیم. جناب اقای براری من گیج شدم. چندین پیج به اسم شما هست منتها پس از مدتی مکاتبه اینترنتی محترمانه میفرمایند که شخص پشت مدیریت پیج شخص ناشناس دیگری بجزء شخص شماست. آیا الان این پیج الحمدلله درسته؟ یا باز فیک و تقلبی بنام اقای براری ساخته شده؟ دوستان من نکنید این کار رو. از اسم و رسم شخصیت حقیقی و حقوقی به نفع منافع شخصی خودتان بهره کشی نکنید. از لحاظ اجتماعی دغل و شارلاتانی محسوب میشه ، از لحاظ قانونی جرم جزایی محسوب میشه ، وجدانن هم غلط و نادرسته ، از لحاظ دین هم حرامه . جعل هویت خودش یک جرم شناخته شده ست ک هزاران زیرمجموعه داره و این هم یکی از رشته های متصل بهش هست. اون شخص برای اینکه اسمو رسمی پیدا کنه سالها زحمت کشیده ، چرا چنین بی رحمانه از شهرت دیگران سوء استفاده میکنید 

   شهروز براری بازنشر ﺁﻣﻮﺯﺵ ﺧﺎﻃﺮﻩ ﻧﻮﺴ 2-

ﺩﺭ ﺑﺮﺧﻲ ﺍﺯ ﺧﺎﻃﺮﺍﺕ ، ﻧﻮﻳﺴﻨﺪﻩ ﻫﻨﺎﻣﻲ ﻛﻪ ﺣﺎﺩﺛﺔ ﺩﺍﺳﺘﺎﻥ ﺭﺍ ﻛﻤﺮﻧ ﻣﻲﺑﻴﻨﺪ ﻭ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺗﻨﻬﺎﻳﻲ ﺑﺮﺍﻱ ﺗﺄﺛﻴﺮ ﺬﺍﺭ ﺑﻮﺩﻥ ، ﻛﺎﻓﻲ ﻧﻤﻲﺩﺍﻧﺪ ، ﺑﻪ ﺟﺰﺋﻴﺎﺕ ﻭ ﺭﻳﺰﻩﻛﺎﺭﻱﻫﺎﻱ ﺻﺤﻨﻪﺍﻱ ﻛﻪ ﺣﺎﺩﺛﻪ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺭﻭﻱ ﺩﺍﺩﻩ ، ﺗﻮﺟﻪ ﺯﻳﺎﺩﻱ ﻛﺮﺩﻩ ، ﻫﻤﻪ ﺭﺍ ﺑﺎ ﺁﺏ ﻭ ﺗﺎﺏ ﺗﻌﺮﻳﻒ ﻣﻲﻛﻨﺪ . ﺑﺪﻳﻦ ﺗﺮﺗﻴﺐ ﺍﺯ ﺳﻮﻳﻲ ، ﻓﻀﺎﻱ ﺣﺎﺩﺛﻪ ﺭﺍ ﺯﻧﺪﻩ ﻭ ﻭﺍﻗﻌﻲﺗﺮ ﻧﺸﺎﻥ ﻣﻲﺩﻫﺪ ﻭ ﺁﻥ ﺭﺍ ﻗﺎﺑﻞ ﻟﻤﺲﺗﺮ ﻣﻲﻛﻨﺪ ﻭ ﺍﺯ ﺳﻮﻳﻲ ﺩﻳﺮ ، ﻓﻀﺎﻱ ﺧﺎﻟﻲ ﺣﺎﺩﺛﻪ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻛﻤﻚ ﺣﻮﺍﺩﺙ ﻓﺮﻋﻲ ﻳﺎ ﺟﺰﺋﻴﺎﺕ ﺻﺤﻨﻪﻫﺎ ﺮ ﻣﻲﻛﻨﺪ . ﺍﺮ ﺩﺭ ﺍﻧﺠﺎﻡ ﺍﻳﻦ ﻛﺎﺭ ، ﻧﻮﻳﺴﻨﺪﻩ ﺍﺯ ﺩﻗﺖ ﻭ ﺁﺎﻫﻲ ﻻﺯﻡ

ﺁﻣﻮﺯﺵ ﺧﺎﻃﺮﻩ ﻧﻮﺴ 2-

ﺍﻧﻮﺍﻉ ﺧﺎﻃﺮﻩ

ﺍﻟﻒ ـ ﺧﺎﻃﺮﺓ ﺟﺰﺋﻲﻧﺮ

ﺩﺭ ﺑﺮﺧﻲ ﺍﺯ ﺧﺎﻃﺮﺍﺕ ، ﻧﻮﻳﺴﻨﺪﻩ ﻫﻨﺎﻣﻲ ﻛﻪ ﺣﺎﺩﺛﺔ ﺩﺍﺳﺘﺎﻥ ﺭﺍ ﻛﻤﺮﻧ ﻣﻲﺑﻴﻨﺪ ﻭ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺗﻨﻬﺎﻳﻲ ﺑﺮﺍﻱ ﺗﺄﺛﻴﺮ ﺬﺍﺭ ﺑﻮﺩﻥ ، ﻛﺎﻓﻲ ﻧﻤﻲﺩﺍﻧﺪ ، ﺑﻪ ﺟﺰﺋﻴﺎﺕ ﻭ ﺭﻳﺰﻩﻛﺎﺭﻱﻫﺎﻱ ﺻﺤﻨﻪﺍﻱ ﻛﻪ ﺣﺎﺩﺛﻪ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺭﻭﻱ ﺩﺍﺩﻩ ، ﺗﻮﺟﻪ ﺯﻳﺎﺩﻱ ﻛﺮﺩﻩ ، ﻫﻤﻪ ﺭﺍ ﺑﺎ ﺁﺏ ﻭ ﺗﺎﺏ ﺗﻌﺮﻳﻒ ﻣﻲﻛﻨﺪ . ﺑﺪﻳﻦ ﺗﺮﺗﻴﺐ ﺍﺯ ﺳﻮﻳﻲ ، ﻓﻀﺎﻱ ﺣﺎﺩﺛﻪ ﺭﺍ ﺯﻧﺪﻩ ﻭ ﻭﺍﻗﻌﻲﺗﺮ ﻧﺸﺎﻥ ﻣﻲﺩﻫﺪ ﻭ ﺁﻥ ﺭﺍ ﻗﺎﺑﻞ ﻟﻤﺲﺗﺮ ﻣﻲﻛﻨﺪ ﻭ ﺍﺯ ﺳﻮﻳﻲ ﺩﻳﺮ ، ﻓﻀﺎﻱ ﺧﺎﻟﻲ ﺣﺎﺩﺛﻪ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻛﻤﻚ ﺣﻮﺍﺩﺙ ﻓﺮﻋﻲ ﻳﺎ ﺟﺰﺋﻴﺎﺕ ﺻﺤﻨﻪﻫﺎ ﺮ ﻣﻲﻛﻨﺪ . ﺍﺮ ﺩﺭ ﺍﻧﺠﺎﻡ ﺍﻳﻦ ﻛﺎﺭ ، ﻧﻮﻳﺴﻨﺪﻩ ﺍﺯ ﺩﻗﺖ ﻭ ﺁﺎﻫﻲ ﻻﺯﻡ ﺑﺮﺧﻮﺭﺩﺍﺭ ﻧﺒﺎﺷﺪ ﻭ ﺑﻲﺩﻟﻴﻞ ﻭ ﻧﺎﺷﻴﺎﻧﻪ ﺑﻪ ﺭﻳﺰﻩﻛﺎﺭﻱﻫﺎ ﺑﺮﺩﺍﺯﺩ ، ﺣﻮﺻﻠﺔ ﻣﺨﺎﻃﺐ ﺭﺍ ﺳﺮ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﺮﺩ ﻭ ﺍﻭ ﻋﻄﺎﻱ ﺧﺎﻃﺮﻩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻟﻘﺎﻳﺶ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﺨﺸﻴﺪ !

ﺲ ، ﻓﻘﻂ ﺩﺭ ﺻﻮﺭﺗﻲ ﺑﻪ ﺟﺰﺋﻴﺎﺕ ﺻﺤﻨﻪ ﺑﺮﺩﺍﺯﻳﺪ ﻛﻪ ﺍﻳﻦ ﺟﺰﺋﻴﺎﺕ ﺑﺘﻮﺍﻧﻨﺪ ﻣﺨﺎﻃﺐ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻓﻀﺎﻱ ﺧﺎﻃﺮﻩ ﻧﺰﺩﻳﻚﺗﺮ ﺳﺎﺧﺘﻪ ، ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﺟﺬﺏ ﻛﻨﻨﺪ .

ﻣﺜﺎﻝ ﺑﺮﺍﻱ ﺧﺎﻃﺮﻩ ﺟﺰﺋﻲﻧﺮ

ﻣﻮﺟﻮﺩ ﻋﺠﻴﺒﻲ ﺑﻮﺩ . ﻓﻘﻂ ﻨﺪ ﺭﻭﺯ ﺍﺯ ﺳﺎﻝ ﺗﺤﺼﻴﻠﻲ 77 – 76 ﻣﻲﺬﺷﺖ ﻛﻪ ﺗﻮﺟﻪ ﻣﺮﺍ ﺩﺭ ﻛﻼﺱ ﺟﻠﺐ ﻛﺮﺩ . ﺍﺳﻤﺶ ﺭﺿﺎ ﺑﻮﺩ . ﺑﺎ ﻛﻤﻲ ﺩﻗﺖ ﻣﻲﺷﺪ ﻓﻬﻤﻴﺪ ﻛﻪ ﺭﺿﺎ ﺩﺍﻧﺶ ﺁﻣﻮﺯﻱ ﺑﺎ ﻫﻮﺵ ﻭ ﺑﺎ ﺍﺳﺘﻌﺪﺍﺩ ﺍﺳﺖ . ﺍﻣﺎ ﺍﻳﻦ ﻧﻜﺘﻪ ﻫﻢ ﺧﻴﻠﻲ ﺯﻭﺩ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﻣﻲﺁﻣﺪ ﻛﻪ ﺍﻭ ﺑﻲﺣﻮﺻﻠﻪ ﻭ ﻭﻗﺖ ﺬﺭﺍﻥ ﻫﻢ ﻫﺴﺖ . ﻇﺎﻫﺮﺵ ﻫﻢ ﻋﺠﻴﺐ ﺑﻮﺩ . ﻬﺮﻩﺍﻱ ﺍﺧﻤﻮ ﻭ ﺮﻓﺘﻪ ﺩﺍﺷﺖ ﻭ ﻣﻌﻤﻮﻻً ﺩﺳﺖ ﻭ ﺻﻮﺭﺗﺶ ﺭﺍ ﻧﻤﻲﺷﺴﺖ . ﺣﺘﻲ ﻟﺒﺎﺱﻫﺎﻳﺶ ﻫﻢ ﺍﺯ ﺮﻙ ﻫﻤﻴﺸﻪ ﺑﻮ ﻣﻲﺩﺍﺩ . ﺑﺮﺍﻱ ﺍﻳﻦ ﻣﻲﻮﻳﻢ ﻋﺠﻴﺐ ﺑﻮﺩ    ﻛﻪ ﻫﺮ ﻃﻮﺭ ﺷﺪﻩ ، ﺍﺯ ﺍﻧﺠﺎﻡ ﺗﻜﺎﻟﻴﻒ ﺩﺭﺳﻲ ﻓﺮﺍﺭ ﻣﻲﻛﺮﺩ .

ﻳﻚ ﺭﻭﺯ ﺳﺮ ﻛﻼﺱ ﺑﻪ ﺑﻪﻫﺎ ﺗﻜﻠﻴﻒ ﺩﺍﺩﻩ ﺑﻮﺩﻡ ، ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺷﺪﻡ ﻛﻪ ﺭﺿﺎ ﺑﻲ ﻛﺎﺭ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺍﺳﺖ . ﻭﻗﺘﻲ ﻋﻠﺘﺶ ﺭﺍ ﺮﺳﻴﺪﻡ ، ﺍﺷﻚ ﺩﺭ ﺸﻢﻫﺎﻳﺶ ﺟﻤﻊ ﺷﺪ ﻭ ﻔﺖ : ‏ ﺁﻗﺎ ﺑﻪ ﺧﺪﺍ ﺩﻓﺘﺮﻡ ﺭﺍ ﺩﺯﺩﻳﺪﻩﺍﻧﺪ . ‏»

ﻧﺎﺳﺎﺯﺎﺭ / ﺍﺯ ﻣﺠﻤﻮﻋﺔ ﺑﻪ ﺭﺳﻢ ﻳﺎﺩﺑﻮﺩ

ﻫﻤﺎﻥ ﻃﻮﺭ ﻛﻪ ﻣﺸﺎﻫﺪﻩ ﻣﻲﻛﻨﻴﺪ ، ﺩﺭ ﻣﺜﺎﻝ ﺑﺎﻻ ﻧﻮﻳﺴﻨﺪﻩ ﺑﺎ ﺗﻜﻴﻪ ﺑﺮ ﺗﻮﺻﻴﻒ ﻭﻳﻲﻫﺎﻱ ﺍﺧﻼﻗﻲ ﻭ ﺟﺴﻤﺎﻧﻲ ﺷﺨﺼﻴﺖ ﻣﻮﺭﺩ ﻧﻈﺮ ‏( ﺭﺿﺎ ‏) ، ﺍﻭ ﺭﺍ ﻫﺮ ﻪ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﺑﻪ ﻣﺨﺎﻃﺐ ﻧﺰﺩﻳﻚ ﻣﻲﻛﻨﺪ ﻭ ﺑﻪ ﺍﻳﻦ ﻭﺳﻴﻠﻪ ، ﻫﻢ ﺍﺯ ﻛﻤﺮﻧ ﺩﻳﺪﻩ ﺷﺪﻥ ﺣﺎﺩﺛﻪ ﺟﻠﻮﻴﺮﻱ ﻣﻲﻛﻨﺪ ﻭ ﻫﻢ ﺑﺎﻋﺚ ﺟﺬﺍﺑﻴﺖ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﺧﺎﻃﺮﻩ ﻣﻲﺷﻮﺩ .

ﺏ ـ ﺧﺎﻃﺮﻩ ﻛﻠﻲﻧﺮ

ﻧﻮﻋﻲ ﺍﺯ ﺭﻭﺍﻳﺖ ﺧﺎﻃﺮﻩ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺁﻥ ، ﻧﻮﻳﺴﻨﺪﻩ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﺑﻪ ﺷﺮﺡ ﺣﺎﺩﺛﻪ ﻣﻲﺮﺩﺍﺯﺩ ﻭ ﺍﺟﺰﺍﻱ ﺯﺍﻳﺪ ﻭ ﺣﺎﺷﻴﻪﺍﻱ ﺭﺍ ﺣﺬﻑ ﻛﺮﺩﻩ ، ﺑﻪ ﺣﺪﺍﻗﻞ ﻣﻲﺭﺳﺎﻧﺪ . ﺩﻗﺖ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻴﺪ ﻛﻪ ﺍﺮ ﺣﺎﺩﺛﻪ ﺍﺯ ﺑﺮﺟﺴﺘﻲ ﻭ ﺗﻌﺎﺩﻝ ﻧﺴﺒﻲ ﻛﻤﻲ ﺑﺮﺧﻮﺭﺩﺍﺭ ﺑﺎﺷﺪ ، ﻧﻮﺷﺘﻦ ﺁﻥ ﺑﻪ ﺻﻮﺭﺕ ﻛﻠﻲﻧﺮ ﻫﻴ ﻟﺬﺗﻲ ﺩﺭ ﻣﺨﺎﻃﺐ ﺑﻪ ﻭﺟﻮﺩ ﻧﻤﻲﺁﻭﺭﺩ . ﺑﻪ ﻃﻮﺭ ﻛﻠﻲ ﺍﻳﻦ ﻧﻜﺘﻪ ﺭﺍ ﻓﺮﺍﻣﻮﺵ ﻧﻜﻨﻴﺪ :

ﺍﺮ ﺧﺎﻃﺮﻩ ﺩﺍﺭﺍﻱ ﻣﻮﻗﻌﻴﺘﻲ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﺧﺎﺹ ، ﺑﺮﺟﺴﺘﻪ ﻭ ﻧﺎﻣﺘﻌﺎﺩﻝ ﺑﺎﺷﺪ ، ﺑﻬﺘﺮ ﺍﺳﺖ ﺍﺯ ﺭﻭﺵ ﻛﻠﻲﻧﺮ ﺑﺮﺍﻱ ﺛﺒﺖ ﺁﻥ ﺍﺳﺘﻔﺎﺩﻩ ﻛﻨﻴﺪ ﻭ ﺍﺮ ﺧﺎﻃﺮﻩﺍﻱ ﻣﻌﻤﻮﻟﻲ ﻭ ﺑﺎ ﺑﺮﺟﺴﺘﻲ ﺣﺎﺩﺛﻪﺍﻱ ﺍﻧﺪﻙ ﺑﺎﺷﺪ ، ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺻﻮﺭﺕ ﺟﺰﺋﻲﻧﺮ ﺛﺒﺖ ﻛﻨﻴﺪ .

ﻣﺜﺎﻝ ﺑﺮﺍﻱ ﺧﺎﻃﺮﻩ ﻛﻠﻲﻧﺮ

ﺷﺐ ﻋﻤﻠﻴﺎﺕ ﺭﻣﻀﺎﻥ ، ﻭﻗﺘﻲ ﺣﻤﻠﺔ ﻧﻴﺮﻭﻫﺎﻱ ﺷﻤﺎ ﺁﻏﺎﺯ ﺷﺪ ، ﺩﺭ ﻫﻤﺎﻥ ﻟﺤﻈﻪﻫﺎﻱ ﺍﻭﻝ ، ﺁﺗﺶ ﺯﻳﺎﺩﻱ ﺭﻭﻱ ﻣﻮﺍﺿﻊ ﻣﺎ ﺑﺎﺭﻳﺪ ﻭ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﺩﻗﻴﻖ ﻫﻢ ﺑﻪ ﻫﺪﻑﻫﺎ ﻣﻲﺧﻮﺭﺩ . ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺣﻤﻠﺔ ﺳﻨﻴﻦ ، ﺍﻓﺮﺍﺩ ﻣﺎ ﻧﺘﻮﺍﻧﺴﺘﻨﺪ ﻣﻘﺎﻭﻣﺖ ﻛﻨﻨﺪ . ﻋﺪﻩﺍﻱ ﺍﺯ ﺁﻧﺎﻥ ﻓﺮﺍﺭ ﻛﺮﺩﻧﺪ ﻭ ﻋﺪﻩﺍﻱ ﻛﺸﺘﻪ ﺷﺪﻧﺪ .

ﻣﻦ ﺩﺍﺧﻞ ﺳﻨﺮ ﺑﻮﺩﻡ ، ﻭﻗﺘﻲ ﻭﺿﻌﻴﺖ ﺭﺍ ﺍﻳﻦ ﻃﻮﺭ ﺩﻳﺪﻡ ، ﺍﺯ ﺳﻨﺮ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺁﻣﺪﻡ ﻭ ﺑﻪ ﻣﻘﺮ ﻓﺮﻣﺎﻧﺪﻩ ﺮﻭﻫﺎﻥ ـ ﺳﺘﻮﺍﻥ ﻋﺰﻳﺰ ﻛﺮﻳﺪﻱ ـ ﺭﻓﺘﻢ . ﻨﺪ ﺳﺮﺑﺎﺯ ﻫﻢ ﺁﻧﺠﺎ ﺑﻮﺩﻧﺪ . ﺑﻪ ﻓﺮﻣﺎﻧﺪﻩ ﻔﺘﻢ ﻛﻪ ﺩﺳﺘﻮﺭ ﻋﻘﺐ ﻧﺸﻴﻨﻲ ﺑﺪﻫﺪ ، ﻮﻥ ﻧﻴﺮﻭﻫﺎ ﺩﺍﺭﻧﺪ ﺗﺎﺭ ﻭ ﻣﺎﺭ ﻣﻲﺷﻮﻧﺪ ، ﻭﻟﻲ ﺍﻭ ﻧﺬﻳﺮﻓﺖ ﻭ ﻔﺖ : ‏ ﺑﺮﻭﻳﺪ ﺟﻠﻮ ﻭ ﻫﺮ ﻃﻮﺭ ﻛﻪ ﻣﻲﺗﻮﺍﻧﻴﺪ ، ﺍﺯ ﻴﺸﺮﻭﻱ ﺍﻳﺮﺍﻧﻲﻫﺎ ﺟﻠﻮﻴﺮﻱ ﻛﻨﻴﺪ . ‏» ﺑﺎ ﻧﺎﺭﺍﺣﺘﻲ ﺍﺯ ﻣﻘﺮ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺁﻣﺪﻡ ﻭ …

ﺍﺯ ﺧﺎﻃﺮﺍﺕ ﺍﺳﺮﺍﻱ ﻋﺮﺍﻗﻲ

ﻫﻤﺎﻥ ﻃﻮﺭ ﻛﻪ ﻣﻼﺣﻈﻪ ﻣﻲﻛﻨﻴﺪ ، ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﻣﺜﺎﻝ ﺧﺎﻃﺮﻩ ﺁﻫﻨ ﺗﻨﺪﻱ ﺩﺍﺭﺩ؛

ﻳﻌﻨﻲ ﺣﻮﺍﺩﺙ ﺸﺖ ﺳﺮ ﻫﻢ ﺍﺗﻔﺎﻕ ﻣﻲﺍﻓﺘﺪ ﻭ ﺗﻘﺮﻳﺒﺎً ﺩﺭ ﻫﺮ ﺟﻤﻠﻪ ﻛﺎﺭﻱ ﺍﻧﺠﺎﻡ ﻣﻲﺷﻮﺩ . ﻧﻮﻳﺴﻨﺪﻩ ﺗﺎ ﺣﺪ ﻣﻤﻜﻦ ﺻﻔﺖﻫﺎ ، ﺗﺸﺒﻴﻪﻫﺎ ﻭ ﺳﺎﻳﺮ ﺻﻨﺎﻳﻊ ﺍﺩﺑﻲ ﺭﺍ ﺣﺬﻑ ﻣﻲﻛﻨﺪ . ﻫﻴ ﻛﺪﺍﻡ ﺍﺯ ﺟﻤﻠﻪﻫﺎ ﺣﺎﻟﺘﻲ ﺍﻳﺴﺘﺎ ﻭ ﺳﺎﻛﻦ ﻧﺪﺍﺭﺩ ، ﻣﺜﻼً ﺍﺯ ﺗﻮﺻﻴﻒ ﻳﺎ ﻓﻀﺎﺳﺎﺯﻱ ﺧﻮﺩﺩﺍﺭﻱ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ .

ﻧﻮﻉ ﺭﺍﻭﻱ ﺧﺎﻃﺮﻩ

ﺍﻟﻒ ـ ﺳﻬﻴﻢ ﺩﺭ ﻣﺎﺟﺮﺍ

ﻧﻮﻳﺴﻨﺪﻩ ﻣﻲﺗﻮﺍﻧﺪ ﺣﺎﺩﺛﻪﺍﻱ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺧﻮﺩ ﻧﻘﺸﻲ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺍﺳﺖ ، ﺑﻪ ﻋﻨﻮﺍﻥ ﺧﺎﻃﺮﻩ ﺛﺒﺖ ﻛﻨﺪ . ﻣﺜﺎﻝ :

ﻳﺎﺩﻡ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﻣﻲﺧﻮﺍﺳﺘﻢ ﺟﻠﻮﻱ ﺩﺭﺎﻫﻲ ﻛﻪ ﺍﻣﺎﻡ ﻛﻔﺸﻬﺎﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺩﺭﻣﻲﺁﻭﺭﺩﻧﺪ ، ﺭﻭﺯﻧﺎﻣﻪ ﺑﻴﻨﺪﺍﺯﻡ ، ﻮﻥ ﺍﻛﺜﺮ ﺍﻭﻗﺎﺕ ، ﺑﺎﺭﻧﺪﻲ ﻭ ﺯﻣﻴﻨﻬﺎ ﺧﻴﺲ ﺑﻮﺩ . ﻫﻤﻴﺸﻪ ﻫﻢ ﺍﺯ ﺭﻭﺯﻧﺎﻣﻪﻫﺎﻱ ﺧﺎﺭﺟﻲ ﺍﺳﺘﻔﺎﺩﻩ ﻣﻲﻛﺮﺩﻳﻢ .

ﺭﻭﺯﻱ ﻋﺪﻩﺍﻱ ﺍﺯ ﺍﻳﺮﺍﻥ ﺁﻣﺪﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﻭ ﺭﻭﺯﻧﺎﻣﻪ ﺁﻭﺭﺩﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ . ﺩﺭ ﺧﺎﻧﻪ ﺭﻭﺯﻧﺎﻣﺔ ﺧﺎﺭﺟﻲ ﻫﻢ ﻧﺒﻮﺩ . ﻟﺬﺍ ﻣﻦ ﺻﻔﺤﺔ ﺁﻬﻲﻫﺎ ﺭﺍ ﺭﻭﻱ ﺯﻣﻴﻦ ﺍﻧﺪﺍﺧﺘﻢ؛ ﻭ ﻛﻔﺸﻬﺎﻱ ﺍﻣﺎﻡ ﺭﺍ ﺭﻭﻱ ﺁﻥ ﺬﺍﺷﺘﻢ . ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻭﻗﺘﻲ ﺧﻮﺍﺳﺘﻨﺪ ﻛﻔﺶ ﺑﻮﺷﻨﺪ ، ﻫﻤﻴﻦ ﻛﻪ ﺎﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻠﻨﺪ ﻛﺮﺩﻧﺪ ﺗﺎ ﺭﻭﻱ ﺭﻭﺯﻧﺎﻣﻪﻫﺎ ﺑﺬﺍﺭﻧﺪ ، ﺳﺆﺍﻝ ﻛﺮﺩﻧﺪ : ‏ ﻣﺜﻞ ﺍﻳﻦ ﻛﻪ ﺍﻳﻦ ﺭﻭﺯﻧﺎﻣﻪﻫﺎ ﺍﻳﺮﺍﻧﻲ ﺍﺳﺖ؟ ‏»

ﻋﺮﺽ ﻛﺮﺩﻡ : ‏ ﺑﻠﻪ ﺣﺎﺝ ﺁﻗﺎ ، ﻭﻟﻲ ﺍﻳﻦ ﺻﻔﺤﺔ ﺁﻬﻲﻫﺎﺳﺖ . ‏»

ﺑﺎ ﺍﻳﻦ ﺣﺎﻝ ﺎﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺭﻭﻱ ﺭﻭﺯﻧﺎﻣﻪﻫﺎ ﻧﺬﺍﺷﺘﻨﺪ ﻭ ﻣﺠﺪﺩﺍً ﺑﺮﺸﺘﻨﺪ ﻭ ﻓﺮﻣﻮﺩﻧﺪ :

‏ ﺷﺎﻳﺪ ﺍﺳﻢ ﻣﺤﻤﺪ ﻳﺎ ﻋﻠﻲ ﻳﺎ … ﺩﺭ ﺁﻧﻬﺎ ﺑﺎﺷﺪ . ‏»

ﺳﺘﺎﺭﻩﺍﻱ ﺩﺭﺧﺸﻴﺪ / ﺧﺎﻃﺮﺍﺕ ﺍﻣﺎﻡ ‏( ﺭﻩ ‏) / ﺑﻪ ﻛﻮﺷﺶ ﻣﺮﺗﻀﻲ ﻧﻈﺮﻱ

ﺏ ـ ﻧﺎﻇﺮ ﻣﺎﺟﺮﺍ

ﻧﻮﻳﺴﻨﺪﻩ ﺧﺎﻃﺮﻩ ﻣﻤﻜﻦ ﺍﺳﺖ ﻧﻘﺸﻲ ﺩﺭ ﺍﺗﻔﺎﻕ ﻳﺎ ﺣﺎﺩﺛﻪ ﻣﻮﺿﻮﻉ ﺧﺎﻃﺮﻩ ﻧﺪﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ ﻭ ﻓﻘﻂ ﺷﺎﻫﺪ ﺁﻥ ﺑﻮﺩﻩ ﻭ ﻮﻥ ﺍﺯ ﺁﻥ ﻟﺬﺕ ﺑﺮﺩﻩ ﺍﺳﺖ ، ﺳﻌﻲ ﺑﻪ ﻧﻮﺷﺘﻦ ﺁﻥ ﻣﻲﻛﻨﺪ . ﻣﺜﺎﻝ :

ﺯﻧﺪﻲ ﺁﻗﺎ ﻣﺜﻞ ﺯﻧﺪﻲ ﻣﻌﻤﻮﻝ ﻣﺮﺩﻡ ﺑﻮﺩ ﻭ ﻫﻴ ﻭﻗﺖ ﻫﻢ ﺯﻧﺪﻲ ﻓﻮﻕﺍﻟﻌﺎﺩﻩﺍﻱ ﻧﺪﺍﺷﺘﻨﺪ . ﺑﻪ ﻫﻤﻴﻦ ﺧﺎﻃﺮ ﻣﻄﺎﻟﻌﺔ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺧﻴﻠﻲ ﺯﻳﺎﺩ ﺑﻮﺩ . ﻭﻗﺘﻲ ﻭﺍﺭﺩ ﺍﺗﺎﻗﺸﺎﻥ ﻣﻲﺷﺪﻳﻢ ، ﻣﻲﺩﻳﺪﻳﻢ ﺗﻮﻱ ﻛﺘﺎﺏ ﻢ ﺷﺪﻩﺍﻧﺪ . ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻣﻲﻧﺸﺴﺘﻨﺪ ﻭ ﻳﻚ ﻣﻴﺰ ﺟﻠﻮﻳﺸﺎﻥ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺑﻪ ﺑﻠﻨﺪﻱ ﻣﺘﺮ ﻛﺘﺎﺏ ﺩﻭﺭﺷﺎﻥ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺍﺻﻼً ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻻﺑﻼﻱ ﺍﻳﻦ ﻛﺘﺎﺑﻬﺎ ﻢ ﻣﻲﺷﺪﻧﺪ .

ﺑﻌﻀﻲﻫﺎ ﺑﻪ ﺷﻮﺧﻲ ﻣﻲﻔﺘﻨﺪ : ‏ ﻫﻨﻮﺯ ﺁﻗﺎ ﺍﺯ ﺟﺎﻳﺸﺎﻥ ﺑﻠﻨﺪ ﻧﺸﺪﻩﺍﻧﺪ . ‏»

ﻭﻗﺘﻲ ﺩﻭﺳﺘﺎﻥ ﻣﻲﺁﻣﺪﻧﺪ ﺁﻗﺎ ﺭﺍ ﺑﺒﻴﻨﻨﺪ ، ﻫﻤﻴﺸﻪ ﺗﻮﻱ ﺁﻥ ﺍﺗﺎﻕ ﺑﻮﺩﻧﺪ . ﻓﻘﻂ ﺎﻱ ﻛﻪ ﻣﻲﺧﻮﺍﺳﺘﻨﺪ ﺑﺎ ﻗﺎﺷﻖ ﺗﻮﻱ ﻧﻌﻠﺒﻜﻲ ﺑﻪ ﺍﺳﺘﻜﺎﻥ ﺎﻱ ﻣﻲﺯﺩﻧﺪ ﻛﻪ ﻳﻌﻨﻲ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺎﻱ ﺑﺪﻫﻴﺪ . ﻣﻮﻗﻊ ﻏﺬﺍ ﻫﻢ ﺑﻠﻨﺪ ﻣﻲﺷﺪﻧﺪ ﻭ ﻣﻲﺁﻣﺪﻧﺪ .

ﺳﺘﺎﺭﻩﺍﻱ ﻛﻪ ﺩﺭﺧﺸﻴﺪ / ﻣﺮﺗﻀﻲ ﻧﻈﺮﻱ

ﺭﺍﻫﻨﻤﺎﻱ ﻋﻤﻠﻲ ﺧﺎﻃﺮﻩ ﻧﻮﻳﺴﻲ

ﺗﻤﺎﻡ ﻣﻮﺍﺭﺩﻱ ﻛﻪ ﺗﺎﻛﻨﻮﻥ ﻔﺘﻪ ﺷﺪ ، ﻓﻘﻂ ﺍﺻﻮﻝ ﻭ ﻗﻮﺍﻋﺪﻱ ﺑﺮﺍﻱ ﺷﻨﺎﺧﺘﻦ ﺧﺎﻃﺮﻩ ﻭ ﻳﺎﻓﺘﻦ ﺫﻫﻨﻴﺘﻲ ﻛﻠﻲ ﺩﺭﺑﺎﺭﺓ ﺁﻥ ﺑﻮﺩ . ﺍﻣﺎ ﺲ ﺍﺯ ﻳﺎﻓﺘﻦ ﺍﻳﻦ ﺫﻫﻨﻴﺖ ، ﻧﻮﺑﺖ ﺑﻪ ﻛﺎﺭ ﻋﻤﻠﻲ ﻭ ﻧﻮﺷﺘﻦ ﺧﺎﻃﺮﻩ ﻣﻲﺭﺳﺪ . ﺑﺮﺍﻱ ﺍﻳﻦ ﻛﺎﺭ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﻪ ﺮﺳﺶﻫﺎﻱ ﺯﻳﺮ ، ﺎﺳﺦﻫﺎﻱ ﻣﻨﺎﺳﺒﻲ ﺩﺍﺩ .

ﺍﻟﻒ ـ ﺳﻮﻩ

.1 ﺍﻣﺮﻭﺯ ﻪ ﺍﺗﻔﺎﻕ ﻣﻬﻤﻲ ﺑﺮﺍﻱ ﻣﻦ ﺍﻓﺘﺎﺩ ﻛﻪ ﻧﻈﺮﻡ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺧﻮﺩ ﺟﻠﺐ ﻛﺮﺩ؟

.2 ﺮﺍ ﺍﻳﻦ ﺍﺗﻔﺎﻕ ﺩﺭ ﺫﻫﻦ ﻣﻦ ﻣﺎﻧﺪﺎﺭ ﺷﺪ ﻭ ﻧﻘﻄﺔ ﻗﻮﺕ ﺁﻥ ﻛﺠﺎ ﺑﻮﺩ؟

• ﻧﻮﻳﺴﻨﺪﻩ ﺧﺎﻃﺮﻩ ﺑﺎﻳﺪ ﺩﺭ ﻫﻨﺎﻡ ﻧﻮﺷﺘﻦ ، ﺑﻪ ﺮﺳﺶ ﺷﻤﺎﺭﻩ 2 ﺩﻗﺖ ﺑﻴﺸﺘﺮﻱ ﻛﻨﺪ ﻭ ﺑﻜﻮﺷﺪ ﻧﻘﻄﻪ ﻗﻮﺕ ﻛﺎﺭ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺳﺒﺐ ﻣﺎﻧﺪﺎﺭ ﺷﺪﻥ ﺁﻥ ﺩﺭ ﺫﻫﻦ ﺧﻮﺩ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ ، ﺮ ﺭﻧﺗﺮ ﻧﻤﺎﻳﺪ ﺗﺎ ﺑﺘﻮﺍﻧﺪ ﻭﺟﻮﺩ ﺍﻳﻦ ﺧﺎﻃﺮﻩ ﺭﺍ ﺗﻮﺟﻴﻪ ﻛﻨﺪ ﻭ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺫﻫﻦ ﻣﺨﺎﻃﺐ ﺧﻮﺩ ﻧﻴﺰ ﻣﺎﻧﺪﺎﺭ ﺳﺎﺯﺩ .

ﺏ ـ ﺭﺍﻭﻱ

ﻧﻮﻳﺴﻨﺪﻩ ﺑﻬﺘﺮ ﺍﺳﺖ ﺲ ﺍﺯ ﻳﺎﻓﺘﻦ ﺳﻮﻩ ﻣﻮﺭﺩ ﻧﻈﺮ ﺧﻮﺩ ، ﺑﺮﺍﻱ ﻧﺎﺭﺵ ﺧﺎﻃﺮﻩ ، ﻧﻮﻉ ﺭﺍﻭﻱ ﺭﺍ ﻫﻢ ﺑﻪ ﻧﺴﺒﺖ ﺧﺎﻃﺮﻩ ﻭ ﻣﺘﻨﺎﺳﺐ ﺑﺎ ﻣﻮﺿﻮﻉ ﺁﻥ ﺗﻌﻴﻴﻦ ﻛﻨﺪ . ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﺑﺨﺶ ﻫﻤﺎﻥ ﻃﻮﺭ ﻛﻪ ﻔﺘﻪ ﺷﺪ ، ﺗﺎ ﺣﺪ ﺍﻣﻜﺎﻥ ﺳﻌﻲ ﻛﻨﻴﺪ ﺍﺯ ‏ ﺭﺍﻭﻱ ﺳﻬﻴﻢ ﺩﺭ ﻣﺎﺟﺮﺍ ‏» ﺑﺮﺍﻱ ﺑﻴﺎﻥ ﺧﺎﻃﺮﻩ ﺍﺳﺘﻔﺎﺩﻩ ﻛﻨﻴﺪ ﻭ ﻓﻘﻂ ﺩﺭ ﺻﻮﺭﺗﻲ ﺍﺯ ‏ ﺭﺍﻭﻱ ﻧﺎﻇﺮ ﺭﻣﺎﺟﺮﺍ ‏» ﺍﺳﺘﻔﺎﺩﻩ ﻛﻨﻴﺪ ﻛﻪ ﺷﺨﺼﻴﺖ ﺮﺩﺍﺯﻱ ﻭ ﻧﺸﺎﻥ ﺩﺍﺩﻥ ﺍﺑﻌﺎﺩ ﺭﻭﺣﻲ ﻭ ﺭﻭﺍﻧﻲ ﺷﺨﺼﻴﺖ ﺍﺻﻠﻲ ﻻﺯﻡ ﺑﺎﺷﺪ . ﺑﺎ ﺍﻳﻦ ﺗﻮﺿﻴﺢ ﻛﻪ ﺭﺍﻭﻱ ﺳﻬﻴﻢ ﺩﺭ ﻣﺎﺟﺮﺍ ﻧﻤﻲﺗﻮﺍﻧﺪ ﺫﻫﻨﻴﺖﻫﺎ ﻭ ﻭﻳﻲﻫﺎﻱ ﺭﻭﺣﻲ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻴﺎﻥ ﻛﻨﺪ ، ﺯﻳﺮﺍ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﺻﻮﺭﺕ ﻛﺎﺭ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﻏﻴﺮ ﻗﺎﺑﻞ ﺑﺎﻭﺭ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ؛ ﺩﺭ ﺻﻮﺭﺗﻲ ﻛﻪ ﺍﺮ ﺭﺍﻭﻱ ﺷﺨﺼﻴﺘﻲ ﻧﺎﻇﺮ ﺑﺮ ﻣﺎﺟﺮﺍ ﺑﺎﺷﺪ ﻭ ﺍﺯ ﺷﺨﺼﻴﺖ ﺍﺻﻠﻲ ﺧﺎﻃﺮﻩ ﻣﺘﻤﺎﻳﺰ ﺑﺎﺷﺪ ، ﻣﻲﺗﻮﺍﻧﺪ ﺩﺭ ﺧﻼﻝ ﺷﺮﺡ ﺣﻮﺍﺩﺙ ، ﻭﻳﻲﻫﺎﻱ ﺭﻭﺣﻲ ﻭ ﻓﻜﺮﻱ ﺷﺨﺼﻴﺖ ﺍﺻﻠﻲ ﺧﺎﻃﺮﻩ ﺭﺍ ﻧﻴﺰ ﺷﻜﺎﻓﺘﻪ ، ﺍﻭ ﺭﺍ ﺭﻭﺍﻧﻜﺎﻭﻱ ﻛﻨﺪ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺍﻳﻦ ﻭﺳﻴﻠﻪ ﺧﻮﺍﻧﻨﺪﻩ ﺭﺍ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﺩﺭﻴﺮ ﺧﺎﻃﺮﺓ ﺧﻮﺩ ﻛﻨﺪ .

ﺝ ـ ﻧﻮﻉ ﺧﺎﻃﺮﻩ

ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﺑﺨﺶ ، ﻧﻮﻳﺴﻨﺪﻩ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﺎ ﺗﻮﺟﻪ ﺑﻪ ﻣﻮﺿﻮﻉ ، ﻛﻠﻲﻧﺮ ﻭ ﺟﺰﺋﻲﻧﺮ ﺑﻮﺩﻥ ﺧﺎﻃﺮﺓ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻣﺸﺨﺺ ﻛﻨﺪ ﻭ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻳﻜﻲ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺩﻭ ﻗﺎﻟﺐ ﺑﻪ ﺭﺷﺘﺔ ﺗﺤﺮﻳﺮ ﺩﺭﺁﻭﺭﺩ .

ﺍﺮ ﺧﺎﻃﺮﺓ ﺍﻭ ﺩﺍﺭﺍﻱ ﺣﺎﺩﺛﺔ ﻧﺎﺩﺭ ﻭ ﺟﺬﺍﺑﻲ ﺑﺎﺷﺪ ، ﺑﺎﻳﺪ ﺑﺎ ﻛﻢ ﻛﺮﺩﻥ ﺷﺎﺥ ﻭ ﺑﺮ ﺭﻭﺍﻳﺖ ، ﻧﻘﺶ ﺣﻮﺍﺩﺙ ﺭﺍ ﺑﺮﺟﺴﺘﻪ ﻛﻨﺪ ﻭ ﺧﺎﻃﺮﻩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺻﻮﺭﺕ ﻛﻠﻲﻧﺮ ﺑﻨﻮﻳﺴﺪ .

ﺍﺮ ﻫﻢ ﺧﺎﻃﺮﻩﺍﺵ ﻧﺴﺒﺘﺎً ﻋﺎﺩﻱ ﻭ ﻣﻌﻤﻮﻟﻲ ﺑﺎﺷﺪ ، ﻣﻲﺗﻮﺍﻧﺪ ﺑﺎ ﺩﻗﺖ ﺩﺭ ﺟﺰﺋﻴﺎﺕ ﺻﺤﻨﻪﻫﺎ ، ﻓﻀﺎﺳﺎﺯﻱﻫﺎﻱ ﻣﺎﻫﺮﺍﻧﻪ ﻭ ﺷﻨﺎﺳﺎﻧﺪﻥ ﺷﺨﺼﻴﺖﻫﺎﻱ ﺧﺎﻃﺮﻩ ﺑﺮﺍﻱ ﻣﺨﺎﻃﺐ ، ﺿﻌﻒ ‏ ﺍﻧﺪﻙ ﺑﻮﺩﻥ ﺳﻴﺮ ﺣﻮﺍﺩﺙ ‏» ﺭﺍ ﺑﻮﺷﺎﻧﺪ .

ﺩ ـ ﺁﻏﺎﺭ ﺧﺎﻃﺮﻩ

ﻧﻮﻳﺴﻨﺪﻩ ﺧﺎﻃﺮﻩ ﻣﻲﺗﻮﺍﻧﺪ ﺑﻪ ﻨﺪ ﺭﻭﺵ ﺧﺎﻃﺮﻩ ﺭﺍ ﺷﺮﻭﻉ ﻛﻨﺪ؛ ﺭﻭﺵﻫﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﺣﺘﻲ ﺷﻤﺎ ﻫﻢ ﻣﻲﺗﻮﺍﻧﻴﺪ ﺪﻳﺪ ﺁﻭﺭﻧﺪﺓ ﺑﺮﺧﻲ ﺍﺯ ﺁﻧﻬﺎ ﺑﺎﺷﻴﺪ . ﺍﻣﺎ ﺑﺮﺍﻱ ﺁﻥ ﻛﻪ ﺑﺘﻮﺍﻧﻴﺪ ﺗﺎ ﻫﻨﺎﻣﻲ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺨﺘﻲ ﻧﺴﺒﻲ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﻛﺎﺭ ﺩﺳﺖ ﻣﻲﻳﺎﺑﻴﺪ ، ﺑﻪ ﺳﺎﺩﻲ ﺧﺎﻃﺮﻩﺍﻱ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺫﻫﻨﺘﺎﻥ ﻭﺟﻮﺩ ﺩﺍﺭﺩ ﺑﺮ ﻛﺎﻏﺬ ﺑﻴﺎﻭﺭﻳﺪ ، ﻨﺪ ﻧﻤﻮﻧﻪ ﺍﺯ ﺭﻭﺵﻫﺎﻱ ﺁﻏﺎﺯ ﻧﻮﺷﺘﻦ ﺧﺎﻃﺮﻩ ﺭﺍ ﺫﻛﺮ ﻣﻲﻛﻨﻴﻢ ، ﺍﻣﺎ ﺷﻤﺎ ﻣﻠﺰﻡ ﺑﻪ ﺍﺳﺘﻔﺎﺩﻩ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺭﻭﺵﻫﺎ ﻧﻴﺴﺘﻴﺪ .

ﺷﺮﻭﻉ ﺑﻪ ﻛﻤﻚ ﻋﺒﺎﺭﺕﻫﺎﻱ ﻛﻠﻴﺸﻪﺍﻱ

ﻫﻤﻴﺸﻪ ﺑﻴﻦ ﺯﻣﺎﻥ ﺗﺼﻤﻴﻢﻴﺮﻱ ﺑﺮﺍﻱ ﻧﻮﺷﺘﻦ ﻭ ﺯﻣﺎﻥ ﻗﻠﻢ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﺮﻓﺘﻦ ، ﻓﺎﺻﻠﻪﺍﻱ ﻫﺴﺖ ﻛﻪ ﺑﺎﻳﺪ ﺳﻌﻲ ﻛﻨﻴﺪ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺣﺪﺍﻗﻞ ﺑﺮﺳﺎﻧﻴﺪ . ﺍﺮ ﺍﻳﻦ ﻓﺎﺻﻠﻪ ﺯﻣﺎﻧﻲ ﺯﻳﺎﺩ ﺷﻮﺩ ، ﺳﺒﺐ ﺗﻨﺒﻠﻲ ، ﺳﺴﺘﻲ ﺍﺭﺍﺩﻩ ﻭ ﺩﻭﺭ ﺍﻓﺘﺎﺩﻥ ﺍﺯ ﻣﻮﺿﻮﻉ ﻣﻮﺭﺩ ﻧﻈﺮ ﺟﻬﺖ ﻧﻮﺷﺘﻦ ﻣﻲﺷﻮﺩ . ﺑﺮﺍﻱ ﺟﻠﻮﻴﺮﻱ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﻛﺎﺭ ﻭ ﻛﻢ ﻛﺮﺩﻥ ﻓﺎﺻﻠﻪ ﻣﻲﺗﻮﺍﻧﻴﺪ ﻓﻌﻼً ﺍﺯ ﺑﺮﺧﻲ ﻋﺒﺎﺭﺕﻫﺎﻱ ﻛﻠﻴﺸﻪﺍﻱ ﺑﺮﺍﻱ ﺷﺮﻭﻉ ﺧﺎﻃﺮﻩ ﺍﺳﺘﻔﺎﺩﻩ ﻛﻨﻴﺪ ﺗﺎ ﺑﻪ ﻗﻮﻝ ﻣﻌﺮﻭﻑ ‏ ﺍﺳﺘﺎﺭﺕ ﻛﺎﺭ ﺯﺩﻩ ﺷﻮﺩ ‏» ﻭ ﻣﺸﻜﻞ ﺷﺮﻭﻉ ﻧﻮﺷﺘﻦ ﺭﺍ ﻧﺪﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻴﺪ .

ﻋﺒﺎﺭﺕﻫﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﻣﻲﺗﻮﺍﻧﻴﺪ ﺑﺮﺍﻱ ﺷﺮﻭﻉ ﺧﺎﻃﺮﻩ ﺍﺯ ﺁﻧﻬﺎ ﺍﺳﺘﻔﺎﺩﻩ ﻛﻨﻴﺪ ، ﺍﻳﻨﻬﺎ ﻫﺴﺘﻨﺪ :

.1 ﺍﺳﺘﻔﺎﺩﻩ ﺍﺯ ﻳﻚ ﺯﻣﺎﻥ : ‏ ﺻﺒﺢ ﺑﻮﺩ ‏» ﻳﺎ ‏ ﺳﺎﻝ 58 ﺑﻮﺩ …

.2 ﺍﺳﺘﻔﺎﺩﻩ ﺍﺯ ﻳﻚ ﺻﺤﻨﺔ ﺳﺎﻛﻦ ﻭ ﺳﺲ ﺟﺎﻥ ﺑﺨﺸﻴﺪﻥ ﺑﻪ ﺁﻥ : ‏ ﻣﻦ ﻭ ﻣﺠﻴﺪ ﻟﺐ ﺷﻂ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮﺩﻳﻢ ﻛﻪ …

.3 ﺍﺳﺘﻔﺎﺩﻩ ﺍﺯ ﻳﻚ ﺭﻭﻳﺪﺍﺩ ﺗﺎﺭﻳﺨﻲ : ‏ ﺩﺭ ﺟﺮﻳﺎﻥ ﺟﻨ ﺗﺤﻤﻴﻠﻲ …

.4 ﺍﺳﺘﻔﺎﺩﻩ ﺍﺯ ﻳﻚ ﻣﻘﻄﻊ ﺳﻨﻲ ﺗﺤﺼﻴﻠﻲ : ‏ ﻛﻼﺱ ﺍﻭﻝ ﺍﺑﺘﺪﺍﻳﻲ ﺑﻮﺩﻡ …

.5 ﺍﺳﺘﻔﺎﺩﻩ ﺍﺯ ﻭﺿﻌﻴﺖ ﻫﻮﺍ : ‏ ﺳﻪ ﺭﻭﺯ ﻣﺘﻮﺍﻟﻲ ﺑﺮﻑ ﺑﺎﺭﻳﺪﻩ ﺑﻮﺩ ‏» ﻳﺎ ‏ ﻫﻮﺍ ﺍﺑﺮﻱ ﺑﻮﺩ ‏»

.6 ﺍﺳﺘﻔﺎﺩﻩ ﺍﺯ ﻳﻚ ﻣﻘﺪﻣﻪ : ‏ ﻛﺎﺭ ﻛﺮﺩﻥ ﺩﺭ ﻳﻚ ﻣﺪﺭﺳﻪ ﺍﺳﺘﺜﻨﺎﻳﻲ ﻣﺸﻜﻞ ﺍﺳﺖ ﺍﻣﺎ ﺑﻪ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺁﺭﺍﻣﺶ ﻭ ﺭﺿﺎﻳﺖ ﺧﺎﻃﺮ ﻣﻲﺩﻫﺪ . ﺩﺭ ﻳﻜﻲ ﺍﺯ ﻣﺪﺍﺭﺱ ﺍﺳﺘﺜﻨﺎﻳﻲ ﺗﻬﺮﺍﻥ ﻛﺎﺭ ﻣﻲﻛﺮﺩﻡ …

.7 ﺍﺳﺘﻔﺎﺩﻩ ﺍﺯ ﻳﻚ ﺗﻮﺿﻴﺢ ﻣﺨﺘﺼﺮ : ‏ ﺩﺭ ﺳﺎﻝﻫﺎﻱ ﺧﻴﻠﻲ ﺩﻭﺭ ، ﻣﺪﻳﺮ ﻳﻜﻲ ﺍﺯ ﺩﺑﻴﺮﺳﺘﺎﻥﻫﺎﻱ ﺍﺭﺍﻙ ﺑﻮﺩﻡ . ﻳﻚ ﺭﻭﺯ ﺍﺯ ﺩﺭﻭﺍﺯﺓ ﺷﻬﺮ ﺟﻮﺩ ﺭﺍﻩ ﺍﻓﺘﺎﺩﻡ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﻣﺪﺭﺳﻪ … ﻳﺎ ‏ ﻬﺎﺭ ﺳﺎﻝ ﺍﺳﻴﺮ ﺑﻮﺩﻡ . ﻳﻚ ﺭﻭﺯ ﺩﺭ ﺯﻧﺪﺍﻥ …

.8 ﻣﻌﺮﻓﻲ ﻳﻚ ﺷﺨﺼﻴﺖ : ‏ ﺍﻭ ﻫﻢ ﻣﻬﺎﺟﺮ ﺑﻮﺩ . ﺍﺯ ﻣﻬﺎﺟﺮﺍﻧﻲ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﻭﻳﺮﺍﻥ ﺷﺪﻥ ﺧﺎﻧﻪ ﻭ ﻛﺎﺷﺎﻧﻪﺷﺎﻥ ‏ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﻋﺮﺍﻗﻲﻫﺎ ، ﺑﻪ ﺩﻳﺮ ﺷﻬﺮﻫﺎ ﻭ ﺭﻭﺳﺘﺎﻫﺎ ﻣﻬﺎﺟﺮﺕ ﻛﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ . ‏» ﻳﺎ ‏ ﻣﻮﺟﻮﺩ ﻋﺠﻴﺒﻲ ﺑﻮﺩ . ﺍﺳﻤﺶ ﺭﺿﺎ ﺑﻮﺩ …

.9 ﺍﺳﺘﻔﺎﺩﻩ ﺍﺯ ﻳﻚ ﺍﺗﻔﺎﻕ : ‏ ﺩﺭ ﺳﺎﻝ 1360 ﺩﺭ ﺷﻬﺪﺍﺩ ﻛﺮﻣﺎﻥ ﺯﻟﺰﻟﻪ ﺷﺪﻳﺪﻱ ﺭﺥ ﺩﺍﺩ …

.10 ﺍﺳﺘﻔﺎﺩﻩ ﺍﺯ ﻣﻜﺎﻥ : ‏ ﻧﺰﺩﻳﻚ ﻣﺮﺯ ﻋﺮﺍﻕ ﺑﻮﺩﻳﻢ . ‏»

.11 ﺍﺳﺘﻔﺎﺩﻩ ﺍﺯ ﻳﻚ ﺗﻮﺻﻴﻒ ﻳﺎ ﺻﺤﻨﻪﺮﺩﺍﺯﻱ : ‏ ﺑﺎﺩﻱ ﺳﺮﺩ ﺯﻭﺯﻩﻛﺸﺎﻥ ﺧﻮﺩﺵ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻨﺠﺮﻩ ﻛﻼﺱ ﻣﻲﺯﺩ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺟﺎﻱ ﺷﻴﺸﻪ ﺑﺎ ﻣﻘﻮﺍ ﺑﺴﺘﻪ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ . ‏»

.12 ‏ ﻳﺎﺩﺵ ﺑﺨﻴﺮ ﺁﻥ ﺭﻭﺯﻫﺎ … ﻳﺎ ‏ ﻋﺠﺐ ﺭﻭﺯﻫﺎﻳﻲ ﺑﻮﺩ ‏»

.13 ﻳﺎﺩﻡ ﻣﻲﺁﻳﺪ ﻛﻪ …

.14 ﻫﻴ ﻭﻗﺖ ﻳﺎﺩﻡ ﻧﻤﻲﺭﻭﺩ …

.15 ﺩﺭ ﺧﺎﻃﺮﻡ ﻫﺴﺖ ﻛﻪ …

ﺗﻔﺎﻭﺕ ﺧﺎﻃﺮﻩ ﻭ ﺰﺍﺭﺵ

.1 ﺧﺎﻃﺮﻩ ﻓﻘﻂ ﻗﺴﻤﺘﻲ ﺍﺯ ﻣﺤﺪﻭﺩﺓ ﺯﻣﺎﻧﻲ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺑﺮﻣﻲﻴﺮﺩ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺍﺗﻔﺎﻕ ﺑﺮﺟﺴﺘﻪ ﻳﺎ ﺣﺎﺩﺛﺔ ﺧﺎﺻﻲ ﺭﻭﻱ ﺩﺍﺩﻩ ﺑﺎﺷﺪ ﻳﺎ ﻓﻜﺮﻱ ﺟﺬﺍﺏ ﺩﺭ ﺯﻣﺎﻧﻲ ﻣﺤﺪﻭﺩ ﺑﻪ ﺫﻫﻦ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺧﻄﻮﺭ ﻛﺮﺩﻩ ﺑﺎﺷﺪ . ﺍﻣﺎ ﺰﺍﺭﺵ ، ﺷﺮﺡ ﺩﻳﺪﻩﻫﺎ ﻭ ﺷﻨﻴﺪﻩﻫﺎﻳﻲ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺩﺭﺑﺎﺭﺓ ﻳﻚ ﻣﻮﺿﻮﻉ ﺧﺎﺹ ﺗﻮﺳﻂ ﺰﺍﺭﺷﺮ ﺍﻧﺘﺨﺎﺏ ﻣﻲﺷﻮﺩ .

ﺑﺮﺍﻱ ﻣﺜﺎﻝ ، ﺩﺭ ﺰﺍﺭﺵ ﺑﺎﺯﺩﻳﺪ ﺍﺯ ﻣﻨﺎﻃﻖ ﺟﻨﻲ ، ﻧﻮﻳﺴﻨﺪﻩ ﺑﺎﻳﺪ ﻣﺮﺍﺣﻞ ﻣﺨﺘﻠﻒ ﺳﻔﺮ ﺭﺍ ـ ﻫﺮ ﻨﺪ ﻛﻪ ﺣﺎﺩﺛﺔ ﻣﻬﻤﻲ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺍﺗﻔﺎﻕ ﻧﻴﻔﺘﺎﺩﻩ ﺑﺎﺷﺪ ـ ﺛﺒﺖ ﻛﻨﺪ؛ ﺍﻣﺎ ﺩﺭ ﺧﺎﻃﺮﻩ ﻧﻮﻳﺴﻲ ، ﻧﻮﻳﺴﻨﺪﻩ ﻓﻘﻂ ﺍﺗﻔﺎﻕ ﻳﺎ ﺍﺗﻔﺎﻕﻫﺎﻱ ﻣﻬﻤﻲ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺑﺮﺍﻱ ﺍﻭ ﻳﺎ ﺍﻓﺮﺍﺩ ﺩﻳﺮ ﻴﺶ ﺁﻣﺪﻩ ﺍﺳﺖ ، ﺑﺎ ﺭﻋﺎﻳﺖ ﺍﺻﻮﻝ ﻭ ﻗﻮﺍﻋﺪ ﺧﺎﻃﺮﻩ ﻧﻮﻳﺴﻲ ﺛﺒﺖ ﻣﻲﻛﻨﺪ .

ﻣﺜﺎﻝ ﺑﺮﺍﻱ ﺰﺍﺭﺵ ﺑﺎﺯﺩﻳﺪ ﺍﺯ ﻣﻨﺎﻃﻖ ﺟﻨﻲ

ﺻﺒﺢ ﺭﻭﺯ ﻫﺸﺘﻢ ﻓﺮﻭﺭﺩﻳﻦ ﻣﺎﻩ ، ﻫﻤﺮﺍﻩ ﻛﺎﺭﻭﺍﻧﻲ ﺍﺯ ﺑﺴﻴﺠﻴﺎﻥ ﺑﺮﺍﻱ ﺑﺎﺯﺩﻳﺪ ﺍﺯ ﻣﻨﺎﻃﻖ ﺟﻨﻲ ﻋﺎﺯﻡ ﺟﻨﻮﺏ ﻛﺸﻮﺭ ﺷﺪﻳﻢ . ﻫﻮﺍ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﺮﻡ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺲ ﺍﺯ ﺑﻴﺴﺖ ﺳﺎﻋﺖ ﺑﻪ ﺷﻬﺮ … ﺭﺳﻴﺪﻳﻢ . ﺳﺲ ﻣﺪﺗﻲ ﺩﺭ ﺁﻧﺠﺎ ﺍﺳﺘﺮﺍﺣﺖ ﻛﺮﺩﻳﻢ ﻭ …

ﻫﻤﺎﻥ ﻃﻮﺭ ﻛﻪ ﻣﻼﺣﻈﻪ ﻣﻲﻛﻨﻴﺪ ، ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﻧﻮﻉ ﻧﻮﺷﺘﻪ ﻫﻴ ﺍﺗﻔﺎﻕ ﺧﺎﺻﻲ ﺭﻭﻱ ﻧﻤﻲﺩﻫﺪ ﻭ ﺻﺮﻓﺎً ﺰﺍﺭﺵ ﻳﻚ ﺑﺎﺯﻳﺪ ﺍﺳﺖ .

ﻣﺜﺎﻝ ﺑﺮﺍﻱ ﺧﺎﻃﺮﺓ ﺑﺎﺯﺩﻳﺪ ﺍﺯ ﻣﻨﺎﻃﻖ ﺟﻨﻲ

ﺳﺎﻋﺖ ﻳﻚ ﻭ ﻧﻴﻢ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﻇﻬﺮ ﺑﻮﺩ . ﻣﺴﻌﻮﺩ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺍﺻﺮﺍﺭ ﻣﻦ ﺩﺭ ﺍﺭﺩﻭﻱ ﺑﺎﺯﺩﻳﺪ ﺍﺯ ﻣﻨﺎﻃﻖ ﺟﻨﻲ ﺷﺮﻛﺖ ﻛﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩ ، ﺳﺨﺖ ﻣﻨﻘﻠﺐ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺍﺷﻚ ﻣﻲﺭﻳﺨﺖ . ﻫﻮﺍﻱ ﺷﻠﻤﻪ ﺧﻴﻠﻲ ﺮﻡ ﺑﻮﺩ ﻭ ﻣﻦ ﺩﺍﺷﺘﻢ ﺑﺎ ﻔﻴﻪ ﺧﻮﺩﻡ ﺭﺍ ﺑﺎﺩ ﻣﻲﺯﺩﻡ ﻛﻪ ﻴﺰﻱ ﺷﺒﻴﻪ ﻣﻴﻦ ﺭﺍ ﺩﺭﺳﺖ ﺩﺭ ﻧﺰﺩﻳﻜﻲ ﻣﺤﻠﻲ ﻛﻪ ﻣﺴﻌﻮﺩ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮﺩ ﺩﻳﺪﻡ …

.2 ﻧﺜﺮ ﺰﺍﺭﺵ ﻣﻌﻤﻮﻻً ﺣﺎﻟﺖ ﺻﻤﻴﻤﻴﺖ ﻭ ﺳﺎﺩﻲ ﻭ ﺑﻲﺗﻜﻠﻔﻲ ﻧﺜﺮ ﺧﺎﻃﺮﻩ ﺭﺍ ﻧﺪﺍﺭﺩ . ﺩﺭ ﺰﺍﺭﺵ ﻧﻮﻳﺴﻲ ﻣﻌﻤﻮﻻً ﺳﻌﻲ ﻣﻲﺷﻮﺩ ﺗﺮﺗﻴﺐ ﻭ ﺗﻮﺍﻟﻲ ﺍﺟﺰﺍﻱ ﺟﻤﻠﻪ ﺑﻪ ﺻﻮﺭﺕ ﻧﺴﺒﻲ ﺭﻋﺎﻳﺖ ﺷﻮﺩ . ﺍﻣﺎ ﺩﺭ ﺧﺎﻃﺮﻩ ﻧﻮﻳﺴﻲ ، ﻧﻮﻳﺴﻨﺪﻩ ﺑﺪﻭﻥ ﺗﻜﻠﻒ ﻭ ﺑﺎ ﺭﻋﺎﻳﺖ ﻧﻜﺎﺗﻲ ﻣﺤﺪﻭﺩ ﺟﻤﻠﻪﻫﺎ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻫﺮ ﺻﻮﺭﺕ ﻛﻪ ﺑﺨﻮﺍﻫﺪ ، ﺑﻪ ﺩﻧﺒﺎﻝ ﻫﻢ ﻣﻲﺁﻭﺭﺩ .

.3 ﺰﺍﺭﺵ ، ﺑﺴﻴﺎﺭ ﻭﺍﻗﻌﺮﺍﻳﺎﻧﻪ ﺍﺯ ﺧﺎﻃﺮﻩ ﺍﺳﺖ؛ ﻳﻌﻨﻲ ، ﺍﺮ ﻪ ﺩﺭ ﺧﺎﻃﺮﻩ ﻧﻮﻳﺴﻲ ﺑﺎﻳﺪ ﺍﺯ ﺧﻴﺎﻟﺮﺩﺍﺯﻱ ﺩﻭﺭﻱ ﻛﺮﺩ ، ﺎﻫﻲ ﻣﻲﺗﻮﺍﻥ ﺫﻫﻨﻴﺖﻫﺎﻱ ﺷﺨﺼﻴﺖ ﻳﺎ ﺷﺨﺼﻴﺖﻫﺎﻱ ﺧﺎﻃﺮﻩ ﺭﺍ ﻫﻢ ﺩﺭ ﺧﻼﻝ ﺧﺎﻃﺮﻩ ﺑﻪ ﻛﺎﺭ ﺑﺮﺩ؛ ﺩﺭ ﺻﻮﺭﺗﻲ ﻛﻪ ﺰﺍﺭﺵ ﻧﻮﻳﺴﻲ ﺛﺒﺖ ﺩﻳﺪﻩﻫﺎ ﻭ ﺷﻨﻴﺪﻩﻫﺎﺳﺖ ﻭ ﺰﺍﺭﺵ ﻧﻮﻳﺲ ﻧﻤﻲﺗﻮﺍﻧﺪ ﺫﻫﻨﻴﺎﺕ ، ﺍﺣﺴﺎﺳﺎﺕ ﻭ ﻋﻮﺍﻃﻒ ﺍﻧﺴﺎﻥﻫﺎ ﺭﺍ ﺑﻴﺎﻥ ﻛﻨﺪ .

ﺧﺎﻃﺮﻩ ﺩﻓﺎﻉ ﻣﻘﺪﺱ

ﺩﺭ ﺩﻭﺭﺍﻥ ﻫﺸﺖ ﺳﺎﻝ ﺩﻓﺎﻉ ﻣﻘﺪﺱ ﻭ ﺣﺘﻲ ﺩﺭ ﺯﻳﺮ ﺁﺗﺶ ﺳﻨﻴﻦ ﺩﺷﻤﻦ ، ﻣﻮﺿﻮﻋﻲ ﺑﻪ ﻧﺎﻡ ﺧﺎﻃﺮﻩ ﻧﻮﻳﺴﻲ ﻧﻪ ﻓﻘﻂ ﻓﺮﺍﻣﻮﺵ ﻧﺸﺪ ، ﺑﻠﻜﻪ ﺭﻭﻧﻖ ﻫﻢ ﺮﻓﺖ ﻭ ﻫﻤﻪﻴﺮ ﺷﺪ؛ ﺮﺍ ﻛﻪ ﺟﺒﻬﻪ ﻭ ﺟﻨ ﺑﺮﺍﻱ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﺭﺯﻣﻨﺪﺎﻥ ﻭﺍﻩﺍﻱ ﺁﺷﻨﺎ ﺑﻮﺩ . ﺁﻧﻬﺎ ﺗﺎﻛﻨﻮﻥ ﺟﻨﻲ ﺑﻪ ﺁﻥ ﻭﺳﻌﺖ ﺭﺍ ﺗﺠﺮﺑﻪ ﻧﻜﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﻭ ﻓﻘﻂ ﺩﺭﺑﺎﺭﺓ ﺟﻨﻫﺎﻱ ﺩﺍﺧﻠﻲ ﻗﺒﺎﻳﻞ ﻳﺎ ﺟﻨﻫﺎﻱ ﺟﻬﺎﻧﻲ ﻴﺰﻫﺎﻳﻲ ﺷﻨﻴﺪﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ . ﺁﻧﻬﺎ ﺍﺯ ﻓﻀﺎﻱ ﺩﺭﺱ ﻭ ﻣﺪﺭﺳﻪ ﻭ ﻛﺎﺭ ﺩﻝ ﻛﻨﺪﻩ ﻭ ﺑﻪ ﺟﺎﻳﻲ ﻧﺎﺁﺷﻨﺎ ﺁﻣﺪﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ؛ ﺟﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺁﻧﺠﺎ ﻫﺮ ﺭﻭﺯ ﺑﺮﺍﻳﺸﺎﻥ ﺍﺗﻔﺎﻗﺎﺕ ﺯﻳﺎﺩﻱ ﺭﻭﻱ ﻣﻲﺩﺍﺩ؛ ﺍﺗﻔﺎﻗﺎﺗﻲ ﻋﺠﻴﺐ ﻭ ﺗﺎﺯﻩ . ﻭ ﺁﻧﺎﻥ ﻣﻲﺧﻮﺍﺳﺘﻨﺪ ﺍﻳﻦ ﺣﺎﺩﺛﻪﻫﺎ ﻭ ﺧﺎﻃﺮﺍﺕ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻱ ﻛﺴﻲ ﺗﻌﺮﻳﻒ ﻛﻨﻨﺪ ، ﺍﻣﺎ ﺑﺮﺍﻱ ﻪ ﻛﺴﻲ؟ ﺑﺮﺍﻱ ﻫﻤﺪﻳﺮ ﻛﻪ ﻧﻤﻲﺗﻮﺍﻧﺴﺘﻨﺪ ﺑﻴﺎﻥ ﻛﻨﻨﺪ ، ﺮﺍ ﻛﻪ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﺁﻧﻬﺎ ﺧﻮﺩ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺍﺗﻔﺎﻗﺎﺕ ﺑﺎ ﺧﺒﺮ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﻭ ﺣﺘﻲ ﻧﻘﺸﻲ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺩﺍﺷﺘﻨﺪ . ﺲ ﻓﻘﻂ ﻗﻠﻢ ﻭ ﻛﺎﻏﺬ ﻣﻲﻣﺎﻧﺪ ﻛﻪ ﻣﻲﺗﻮﺍﻧﺴﺖ ﺎﻳﺎﻩ ﺧﺎﻃﺮﺍﺕ ﺑﺎﺷﺪ؛ ﺧﺎﻃﺮﺍﺗﻲ ﻛﻪ ﺲ ﺍﺯ ﺍﺳﺘﻘﺮﺍﺭ ﻭ ﺣﻀﻮﺭ ﺭﺯﻣﻨﺪﺎﻥ ﻭ ﺩﺭﻴﺮﻱ ﺑﺎ ﺩﺷﻤﻦ ﻭ ﺁﻏﺎﺯ ﺯﻧﺪﻲ ﺩﺭ ﺟﻨ ، ﺍﻧﺪﻙ ﺍﻧﺪﻙ ﺑﻪ ﻋﻨﻮﺍﻥ ﺍﻭﻟﻴﻦ ﻧﻮﻉ ﺍﺭﺗﺒﺎﻁ ﻭ ﻭﺍﻛﻨﺶ ﻓﺮﻫﻨﻲ ﻋﺎﻡ ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻥ ﺭﺯﻣﻨﺪﺎﻥ ﺛﺒﺖ ﺷﺪ ﻭ ﺍﻛﻨﻮﻥ ﻧﻴﺰ ﻳﻜﻲ ﺍﺯ ﻣﻨﺎﺑﻊ ﻣﻬﻢ ﺛﺒﺖ ﺷﺪﻩ ﺩﺭﺑﺎﺭﺓ ﺩﻓﺎﻉ ﻣﻘﺪﺱ ﺍﺳﺖ .

ﻭﻳﻲﻫﺎﻱ ﺳﺎﺧﺘﺎﺭﻱ ﺧﺎﻃﺮﻩ

.1 ﺻﻤﻴﻤﺖ ﺯﺑﺎﻥ : ﻳﻚ ﺧﺎﻃﺮﻩ ﺑﺎﻳﺪ ﻃﻮﺭﻱ ﻧﻮﺷﺘﻪ ﺷﺪﻩ ﺑﺎﺷﺪ ﻛﻪ ﺧﻮﺍﻧﻨﺪﻩ ﺍﺣﺴﺎﺱ ﻛﻨﺪ ﻧﻮﻳﺴﻨﺪﻩ ﺑﻪ ﺁﻧﻪ ﻣﻲﻧﻮﻳﺴﺪ ﻣﻌﺘﻘﺪ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺩﺭﻭﻍ ﻧﻤﻲﻮﻳﺪ : ﻫﻤﺎﻥ ﻃﻮﺭ ﻛﻪ ﺷﻤﺎ ﺍﺗﻔﺎﻕ ﻣﻬﻤﻲ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻱ ﺩﻭﺳﺘﺘﺎﻥ ﺗﻌﺮﻳﻒ ﻣﻲﻛﻨﻴﺪ ﻭ ﺍﺯ ﻫﻴ ﻣﺤﺪﻭﺩﻳﺘﻲ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﺗﻌﺮﻳﻒ ﺭﻧﺞ ﻧﻤﻲﺑﺮﻳﺪ ، ﺑﻬﺘﺮ ﺍﺳﺖ ﺧﺎﻃﺮﻩ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻧﻴﺰ ﺑﻲﻫﻴ ﺗﻜﻠﻔﻲ ﻭ ﺑﻪ ﻮﻧﻪﺍﻱ ﺻﻤﻴﻤﺎﻧﻪ ، ﺑﺮ ﻛﺎﻏﺬ ﺑﻴﺎﻭﺭﻳﺪ . ﺍﻣﺎ ﺍﻳﻦ ﻧﻜﺘﻪ ﺭﺍ ﻧﻴﺰ ﺩﺭ ﻧﻈﺮ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻴﺪ ﻛﻪ :

ﺑﻴﺎﻥ ﺻﻤﻴﻤﻲ ﻭ ﻧﺒﻮﺩ ﻣﺤﺪﻭﺩﻳﺖ ، ﺑﻪ ﻣﻌﻨﻲ ﺑﻲ ﺗﻮﺟﻬﻲ ﺑﻪ ﻗﻮﺍﻋﺪ ﻧﺎﺭﺵ ، ﻋﻔﺖ ﻛﻼﻡ ﻭ ﺣﺮﻣﺖ ﻗﻠﻢ ﻧﻴﺴﺖ .

ﺩﺭﺑﺎﺭﺓ ﺯﺑﺎﻥ ﻭ ﻃﺮﻳﻘﺔ ﺍﺳﺘﻔﺎﺩﻩ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺩﺭ ﻫﺮ ﻧﻮﺷﺘﻪﺍﻱ ، ﺩﺭ ﺎﻳﺎﻥ ﻣﺒﺤﺚ ﻭﻳﻲﻫﺎﻱ ﺳﺎﺧﺘﺎﺭﻱ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﺗﻮﺿﻴﺢ ﺧﻮﺍﻫﻴﻢ ﺩﺍﺩ .

.2 ﻧﺜﺮ ﺧﻮﺩﻣﺎﻧﻲ : ﺧﺎﻃﺮﻩ ﻧﻮﻳﺲ ، ﺍﺟﺒﺎﺭﻱ ﺩﺭ ﺭﻋﺎﻳﺖ ﻛﺎﻣﻞ ﺍﺭﻛﺎﻥ ﺟﻤﻠﻪ ﻧﺪﺍﺭﺩ ﻭ ﻣﻲﺗﻮﺍﻧﺪ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺻﻮﺭﺕ ﺩﻟﺨﻮﺍﻩ ﻭ ﻣﺘﻨﺎﺳﺐ ﺑﺎ ﻧﻮﻉ ﺑﻴﺎﻥ ﺑﻪ ﻛﺎﺭ ﺑﺒﺮﺩ .

ﺍﻳﻦ ﻧﻜﺘﻪ ﺭﺍ ﻧﻴﺰ ﻣﻮﺭﺩ ﺗﻮﺟﻪ ﻗﺮﺍﺭ ﺩﻫﻴﺪ ﻛﻪ ﺧﺎﻃﺮﻩ ﻧﻮﻳﺲ ﺑﺎ ﺗﻮﺟﻪ ﺑﻪ ﺗﻌﺮﻳﻒ ﺯﺑﺎﻥ ﻔﺘﺎﺭﻱ ﻭ ﻧﻮﺷﺘﺎﺭﻱ ، ﺑﻬﺘﺮ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺍﺯ ﻧﻮﺷﺘﻦ ﻛﻠﻤﺎﺕ ﺑﻪ ﺻﻮﺭﺕ ﺷﻜﺴﺘﻪ ﺮﻫﻴﺰ ﻛﻨﺪ . ﺑﺮﺍﻱ ﻣﺜﺎﻝ ، ﺑﻪ ﺟﺎﻱ ‏ ﺧﺎﻧﻪ ‏» ﻧﻨﻮﻳﺴﺪ ‏ ﺧﻮﻧﻪ ‏» ، ﻳﺎ ﺑﻪ ﺟﺎﻱ ‏ ﺑﺮﻭﻳﻢ ‏» ﻧﻨﻮﻳﺴﺪ ‏ ﺑﺮﻳﻢ ‏» .

.3 ﺑﺮﺟﺴﺘﻲ ﺣﻮﺍﺩﺙ : ﻣﻬﻢﺗﺮﻳﻦ ﻭﻳﻲ ﺳﺎﺧﺘﺎﺭﻱ ﺧﺎﻃﺮﻩ ، ﺑﺮﺟﺴﺘﻪ ﺑﻮﺩﻥ ﻭ ﺑﺮﺟﺴﺘﻪ ﺳﺎﺧﺘﻦ ﺣﻮﺍﺩﺙ ﺩﺭ ﺧﻠﻖ ﻭ ﻧﺎﺭﺵ ﺧﺎﻃﺮﻩ ﺍﺳﺖ . ﺑﻪ ﻋﺒﺎﺭﺕ ﺩﻳﺮ ، ﻣﻌﻤﻮﻻً ﻭﺍﻗﻌﻪﺍﻱ ﺭﺍ ﻣﻲﺗﻮﺍﻧﻴﻢ ﺑﻪ ﻋﻨﻮﺍﻥ ﺧﺎﻃﺮﻩ ﻣﻄﺮﺡ ﺳﺎﺯﻳﻢ ﻛﻪ ﺍﻭﻻً ﺑﺮﺍﻳﻤﺎﻥ ﺍﺗﻔﺎﻕ ﺍﻓﺘﺎﺩﻩ ﺑﺎﺷﺪ؛ ﺛﺎﻧﻴﺎً ﺩﺭ ﺁﻥ ، ﺣﺎﺩﺛﻪﺍﻱ ﻭﺟﻮﺩ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ ﻭ ﺑﻪ ﻗﻮﻟﻲ ﺯﻳﺮ ﺑﻨﺎﻱ ﺧﺎﻃﺮﻩ ، ﺗﻐﻴﻴﺮ ﺩﺭ ﺣﺎﻟﺖ ﺗﻌﺎﺩﻝ ﻭ ﺭﻭﺯﻣﺮﻲ ﺑﺎﺷﺪ ، ﻣﺜﻼً ﺍﺗﻔﺎﻗﻲ ﻧﺎﺩﺭ ﻭﺟﻮﺩ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ ﻛﻪ ﻣﻤﻜﻦ ﺍﺳﺖ ﻓﻘﻂ ﻳﻚ ﺑﺎﺭ ﺭﻭﻱ ﺩﻫﺪ .

ﻛﺎﺭﺎﻩ 3

ﺍﺯ ﺩﻭ ﻧﻮﺷﺘﺔ ﺯﻳﺮ ، ﻛﺪﺍﻡ ﻳﻚ ﻣﻲﺗﻮﺍﻧﺪ ﺩﺳﺘﻤﺎﻳﻪ ﻧﻮﺷﺘﻦ ﻳﻚ ﺧﺎﻃﺮﻩ ﺑﺎﺷﺪ؟

ﺍﻟﻒ : ﻣﻦ ﺍﻣﺮﻭﺯ ﺻﺒﺢ ﺑﻴﺪﺍﺭ ﺷﺪﻡ ، ﺻﺒﺤﺎﻧﻪﺍﻡ ﺭﺍ ﺧﻮﺭﺩﻡ ، ﺑﻪ ﻣﺪﺭﺳﻪ ﺭﻓﺘﻢ ﻭ ﺑﻌﺪ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﺑﺮﺸﺘﻢ .

ﺏ : ﻣﻦ ﺍﻣﺮﻭﺯ ﺻﺒﺢ ﺑﻴﺪﺍﺭ ﺷﺪﻡ ، ﺻﺒﺤﺎﻧﻪ ﺧﻮﺭﺩﻡ ﻭ ﺧﻮﺍﺳﺘﻢ ﺑﻪ ﻣﺪﺭﺳﻪ ﺑﺮﻭﻡ ﻛﻪ ﺩﻳﺪﻡ ﻛﻴﻔﻢ ﻢ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ …

.4 ﻭﺍﻗﻊ ﺮﺍﻳﻲ : ﺧﺎﻃﺮﻩ ﻧﻮﻳﺴﻲ ﺻﻮﺭﺗﻲ ﺍﺯ ﻧﻮﺷﺘﻦ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺁﻥ ، ﺧﻴﺎﻝ ﺮﺩﺍﺯﻱ ﻭ ﺫﻫﻨﻴﺖ ﺮﺍﻳﻲ ﻧﻘﺶ ﺍﺳﺎﺳﻲ ﻧﺪﺍﺭﺩ ﻭ ﻧﻮﻳﺴﻨﺪﻩ ﻓﻘﻂ ﺣﺎﺩﺛﻪﺍﻱ ﻭﺍﻗﻌﻲ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺑﺮﺍﻱ ﺍﻭ ﻴﺶ ﺁﻣﺪﻩ ﻭ ﺩﺭ ﺍﻭ ﺍﺛﺮ ﺬﺍﺷﺘﻪ ﺍﺳﺖ ، ﺑﺪﻭﻥ ﻛﻢ ﻭ ﻛﺎﺳﺖ ﺑﻴﺎﻥ ﻣﻲﻛﻨﺪ .

ﺍﻳﻦ ﻭﻳﻲ ﺑﺪﺍﻥ ﻣﻌﻨﺎ ﻧﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﺧﺎﻃﺮﻩ ﻧﻮﻳﺲ ﻧﻤﻲﺗﻮﺍﻧﺪ ﺫﻫﻨﻴﺎﺕ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺧﻼﻝ ﺧﺎﻃﺮﻩ ﻣﻄﺮﺡ ﻛﻨﺪ ، ﺑﻠﻜﻪ ﻣﻘﺼﻮﺩ ﺍﻳﻦ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﻬﺘﺮ ﺍﺳﺖ ﺧﺎﻃﺮﻩﺍﻱ ﺧﻴﺎﻟﻲ ﻭ ﻏﻴﺮ ﻭﺍﻗﻌﻲ ﻧﻨﻮﻳﺴﺪ ﺮﺍ ﻛﻪ ﺑﺪﻳﻦ ﺗﺮﺗﻴﺐ ﻧﻮﺷﺘﻪﺍﺵ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﺷﺒﻴﻪ ﺩﺍﺳﺘﺎﻥ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ ﺗﺎ ﺧﺎﻃﺮﻩ .

ﻛﺎﺭﺎﻩ 4

ﺩﻭ ﻣﺜﺎﻝ ﺯﻳﺮ ﺭﺍ ﺑﺨﻮﺍﻧﻴﺪ ﻭ ﺑﻪ ﺳﺆﺍﻻﺕ ﻣﻄﺮﺡ ﺷﺪﻩ ﺎﺳﺦ ﺩﻫﻴﺪ .

-1 ﻫﻤﺪﺭﺩﻱ ، ﻫﻤﺮﺍﻫﻲ

ﺑﺎ ﺳﺮﺩﻱ ﺯﻭﺯﻩ ﻛﺸﺎﻥ ﺧﻮﺩﺵ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻨﺠﺮﻩ ﻛﻼﺱ ﻣﻲﺯﺩ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺟﺎﻱ ﺷﻴﺸﻪ ﺑﺎ ﻣﻘﻮﺍ ﺑﺴﺘﻪ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺻﺪﺍﻱ ﺗﻖ ﺗﻖ ﻣﻘﻮﺍ ، ﺁﺭﺍﻣﺶ ﻛﻼﺱ ﺩﺭﺱ ﺭﺍ ﺩﺭﻫﻢ ﻣﻲﺭﻳﺨﺖ .

ﺮﺍﻍ ﻧﻔﺖ ﺳﻮﺯ ﻛﻼﺱ ﺭﺍ ﻛﻪ ﻣﺪﺍﻡ ﺑﻮﻱ ﻧﻔﺖ ﻣﻲﺩﺍﺩ ، ﻛﻨﺎﺭ ﻣﻴﺰ ﻭ ﻧﻴﻤﻜﺖ ﺩﺍﻧﺶ ﺁﻣﻮﺯﺍﻥ ﺑﺮﺩﻡ ﻭ ﺍﺯ ﺁﻧﻬﺎ ﺧﻮﺍﺳﺘﻢ ﺗﺎ ﻫﺮ ﻛﺪﺍﻣﺸﺎﻥ ﺍﺣﺴﺎﺱ ﺳﺮﻣﺎ ﻣﻲﻛﻨﺪ ، ﻛﻨﺎﺭ ﺮﺍﻍ ﺑﻴﺎﻳﺪ ﻭ ﺧﻮﺩﺵ ﺭﺍ ﺮﻡ ﻛﻨﺪ . ﺯﻫﺮﺍ ﻳﻜﻲ ﺍﺯ ﺩﺍﻧﺶ ﺁﻣﻮﺯﺍﻥ ﻛﻼﺱ ﻛﻪ ﻫﻤﻴﺸﻪ ﻬﺮﺓ ﻏﻤﻴﻦ ﻭ ﺮﻓﺘﻪﺍﻱ ﺩﺍﺷﺖ ، ﺩﺭ ﺧﻮﺩ ﻓﺮﻭ ﺭﻓﺘﻪ ﺑﻮﺩ . ﺑﺎ ﺧﻮﺩ ﻓﻜﺮ ﻛﺮﺩﻡ : ﺷﺎﻳﺪ ﺳﺮﺩﺵ ﺷﺪﻩ ﺑﺎﺷﺪ .

ﻔﺘﻢ : ‏ ﺯﻫﺮﺍ ﺑﻴﺎ ﻛﻨﺎﺭ ﺮﺍﻍ ﺮﻡ ﺷﻮ . ‏» ﺯﻫﺮﺍ ﺁﻫﺴﺘﻪ ﺍﺯ ﺸﺖ ﻣﻴﺰ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺁﻣﺪ ﻭ ﻛﻨﺎﺭ ﺮﺍﻍ ﺍﻳﺴﺘﺎﺩ .

ﺍﺯ ﻛﺘﺎﺏ ‏ ﻟﻴﻼﻱ ﻣﻦ ‏» ، ﺍﻧﺘﺸﺎﺭﺍﺕ ﻣﺪﺭﺳﻪ

2 - ﺧﻴﻠﻲ ﺩﻭﺳﺖ ﺩﺍﺷﺘﻢ ﻛﻪ ﻣﻘﺪﺍﺭ ﺯﻳﺎﺩﻱ ﻃﻼ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻢ . ﺩﻭﺳﺖ ﺩﺍﺷﺘﻢ ﻛﻪ ﻫﻤﻪ ﻴﺰﻡ ﺍﺯ ﻃﻼ ﺑﺎﺷﺪ ﻭ ﺑﻪ ﺍﻳﻦ ﺧﺎﻃﺮ ﻫﻤﻴﺸﻪ ﺩﺭ ﻓﻜﺮ ﻭ ﺧﻴﺎﻟﻢ ﻃﻼ ﻭﺟﻮﺩ ﺩﺍﺷﺖ .

ﺁﻥ ﺭﻭﺯ ﺗﻮﻱ ﻛﻮﻪ ﻗﺪﻡ ﻣﻲﺯﺩﻡ ﻛﻪ ﻴﺮﻣﺮﺩ ﻛﻮﻚ ﺍﻧﺪﺍﻣﻲ ﺭﺍ ﺩﻳﺪﻡ . ﻴﺮﻣﺮﺩ ﻧﺰﺩﻳﻚ ﻣﻦ ﺁﻣﺪ ﻭ ﻔﺖ : ‏ ﻣﻦ ﻳﻚ ﺟﺎﺩﻭﺮﻡ ﻭ ﻣﻲﺧﻮﺍﻫﻢ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺑﺰﺭﺘﺮﻳﻦ ﺁﺭﺯﻭﻳﺖ ﻳﻌﻨﻲ ﻃﻼ ﺑﺮﺳﺎﻧﻢ . ﺩﺭ ﺍﺯﺍﻱ ﺁﻥ ﻧﻴﺰ ﺗﻮ ﺍﺯ ﻴﺰﻫﺎﻳﻲ ﻣﻲﺧﻮﺍﻫﻢ ﻛﻪ ﺑﻌﺪﺍً ﺧﻮﺍﻫﻢ ﻔﺖ . ﺍﻭ ﺍﻳﻦ ﺭﺍ ﻔﺖ ﻭ ﺩﺭ ﻳﻚ ﺸﻢ ﺑﻪ ﻫﻢ ﺯﺩﻥ ﻏﻴﺒﺶ ﺯﺩ .

ﻗﻠﺒﻢ ﺑﺪ ﺟﻮﺭﻱ ﻣﻲﺯﺩ . ﻧﻔﺲ ﻋﻤﻴﻘﻲ ﻛﺸﻴﺪﻡ . ﺑﺎﻭﺭﻡ ﻧﻤﻲﺷﺪ ﻛﻪ ﺍﻳﻦ ﺍﺗﻔﺎﻗﺎﺕ ﺭﻭﻳﺎ ﻭ ﺧﻴﺎﻝ ﻧﺒﺎﺷﺪ .…

ﺑﺮﺩﺍﺷﺘﻲ ﺁﺯﺍﺩ ، ﺍﺯﻛﺘﺎﺏ ‏ ﻣﺎﺟﺮﺍﻫﺎﻱ ﺷﺎﻩ ﻣﻴﺪﺍﺱ ‏» ، ﻧﻮﺷﺘﺔ ﻻﺭﻳﻦ ﺭﻳﺪﺑﻨﻜﺲ

.1 ﻛﺪﺍﻡ ﻳﻚ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺩﻭ ﻣﺜﺎﻝ ﻣﻲﺗﻮﺍﻧﺪ ﻗﺴﻤﺘﻲ ﺍﺯ ﻳﻚ ﺧﺎﻃﺮﻩ ﺑﺎﺷﺪ؟

.2 ﺑﺎ ﺗﻮﺟﻪ ﺑﻪ ﺍﻳﻦ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻣﺜﺎﻝ ﻳﻚ ﺫﻫﻦﺮﺍﻳﻲ ﻭﺟﻮﺩ ﺩﺍﺭﺩ ‏( ﺑﺎ ﺧﻮﺩﻡ ﻓﻜﺮ ﻛﺮﺩﻡ ﺷﺎﻳﺪ ﺳﺮﺩﺵ ﺷﺪﻩ ﺑﺎﺷﺪ ‏) ﻭ ﺩﺭ ﻣﺜﺎﻝ ﺩﻭﻡ ، ﻫﻢ ﺫﻫﻦﺮﺍﻳﻲ ﻭ ﻫﻢ ﺧﻴﺎﻝ ﺮﺩﺍﺯﻱ ، ﺁﻳﺎ ﻣﻲﺗﻮﺍﻥ ﻔﺖ ﻛﻪ ﻫﻴ ﻛﺪﺍﻡ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺩﻭ ﻣﺜﺎﻝ ، ﺧﺎﻃﺮﻩ ﻧﻴﺴﺖ؟

.5 ﻣﺸﺨﺺ ﺑﻮﺩﻥ ﺯﻣﺎﻥ ﻭ ﻣﻜﺎﻥ : ﺩﺭ ﻳﻚ ﺧﺎﻃﺮﻩ ، ﺑﻪ ﺧﺼﻮﺹ ﺧﺎﻃﺮﺓ ﺗﺎﺭﻳﺨﻲ ، ﺑﻬﺘﺮ ﺍﺳﺖ ﻣﻜﺎﻥ ﻭ ﺯﻣﺎﻥ ﻣﺸﺨﺺ ﺑﺎﺷﺪ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺍﻳﻦ ﻧﺤﻮ ، ﻭﺿﻌﻴﺖ ﺍﺟﺘﻤﺎﻋﻲ ﺁﻥ ﺩﻭﺭﻩ ﻧﻴﺰ ﺗﺎ ﺣﺪﻱ ﺑﺮﺍﻱ ﺁﻳﻨﺪﺎﻥ ﺭﻭﺷﻦ ﺷﻮﺩ .

.6 ﺭﻭﺍﻧﻲ ﻭ ﺭﻭﺷﻨﻲ : ﻧﻮﻳﺴﻨﺪﺓ ﺧﺎﻃﺮﻩ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺟﺎ ﻛﻪ ﻗﺼﺪ ﻧﺪﺍﺭﺩ ﻓﻨﻮﻥ ﻧﺎﺭﺷﻲ ﻭ ﺻﻨﺎﻳﻊ ﺍﺩﺑﻲ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺧﺎﻃﺮﻩﺍﺵ ﻧﻤﺎﻳﺶ ﺩﻫﺪ ، ﺑﻬﺘﺮ ﺍﺳﺖ ﺧﺎﻃﺮﻩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻮﻧﻪﺍﻱ ﺑﻨﻮﻳﺴﺪ ﻛﻪ ﻣﺨﺎﻃﺐ ﺑﻪ ﺳﺎﺩﻲ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﻔﻬﻤﺪ ﻭ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﻣﻮﺭﺩ ﺑﻪ ﺯﺣﻤﺖ ﻧﻴﻔﺘﺪ . ﺍﻭ ﻣﻲﺗﻮﺍﻧﺪ ﺑﺎ ﺳﺎﺩﻩ ﻧﻮﺷﺘﻦ ﻭ ﺮﻫﻴﺰ ﺍﺯ ﻴﺎﻧﺪﻥ ﻣﻮﺿﻮﻉ ، ﺧﺎﻃﺮﻩ ﺭﺍ ﻗﺎﺑﻞ ﻓﻬﻢﺗﺮ ﻭ ﺍﺛﺮ ﺬﺍﺭﺗﺮ ﻧﻤﺎﻳﺪ؛ ﺣﺎﻝ ﺁﻥ ﻛﻪ ﻳﻚ ﺩﺍﺳﺘﺎﻥ ﻧﻮﻳﺲ ﺑﻪ ﺳﺎﺩﻲ ﻣﻲﺗﻮﺍﻧﺪ ﺩﺍﺳﺘﺎﻧﺶ ﺭﺍ ﻨ ، ﻣﺒﻬﻢ ﻭ ﻴﻴﺪﻩ ﺑﻨﻮﻳﺴﺪ ﻭ ﺣﺘﻲ ﻫﻤﻴﻦ ﻴﻴﺪﻩ ﻧﻮﻳﺴﻲ ﺳﺒﺐ ﺍﻋﺘﺒﺎﺭ ﻳﺎ ﺯﻳﺒﺎﻳﻲ ﻛﺎﺭ ﺍﻭ ﺷﻮﺩ .

.7 ﺩﺍﺷﺘﻦ ﺍﺑﺘﺪﺍ ﻭ ﺍﻧﺘﻬﺎ : ﻧﻮﻳﺴﻨﺪﺓ ﺧﺎﻃﺮﻩ ﺑﻬﺘﺮ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺧﺎﻃﺮﺍﺗﺶ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺟﺎﻳﻲ ﻣﺸﺨﺺ ﻛﻪ ﻣﻌﻤﻮﻻً ﺷﺮﻭﻉ ﺣﺎﺩﺛﺔ ﺧﺎﻃﺮﻩ ﺍﺳﺖ ، ﺁﻏﺎﺯ ﻛﻨﺪ ﻭ ﻫﻴ ﻳﻚ ﺍﺯ ﻣﻮﺿﻮﻋﺎﺕ ﻣﺮﺑﻮﻁ ﺑﻪ ﺁﻥ ﺧﺎﻃﺮﻩ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻗﻠﻢ ﻧﻴﻨﺪﺍﺯﺩ ﺗﺎ ﺍﺯ ﺑﻪ ﻭﺟﻮﺩ ﺁﻣﺪﻥ ﺳﺆﺍﻝﻫﺎﻱ ﻣﺘﻌﺪﺩ ﺩﺭ ﺫﻫﻦ ﺧﻮﺍﻧﻨﺪﻩ ﺟﻠﻮﻴﺮﻱ ﻧﻤﺎﻳﺪ ﻳﺎ ﺎﺳﺦ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺑﺪﻫﺪ .

ﻧﻮﻳﺴﻨﺪﻩ ﻫﻤﻨﻴﻦ ﻧﺒﺎﻳﺪ ﺧﺎﻃﺮﻩ ﺭﺍ ﺑﺪﻭﻥ ﺭﺳﻴﺪﻥ ﺑﻪ ﻧﻘﻄﺔ ﺎﻳﺎﻧﻲ ﻭ ﺍﻧﺘﻬﺎﻱ ﻋﻘﻼﻧﻲ ﺭﻫﺎ ﺳﺎﺯﺩ ، ﻣﺮ ﺁﻥ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﻛﺎﺭ ﻣﻘﺼﻮﺩ ﺧﺎﺻﻲ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ . ﻫﻤﻨﻴﻦ ﺍﺩﺍﻣﻪ ﻧﺪﺍﺩﻥ ﺑﻲ ﻣﻮﺭﺩ ﺧﺎﻃﺮﻩ ﺲ ﺍﺯ ﺎﻳﺎﻥ ﻳﺎﻓﺘﻦ ﺣﺎﺩﺛﺔ ﺍﺻﻠﻲ ، ﺑﻪ ﺯﻳﺒﺎﻳﻲ ﺁﻥ ﺧﺎﻃﺮﻩ ﻛﻤﻚ ﻣﻲﻛﻨﺪ .

.8 ﺧﻼﺻﻪ ﺑﻮﺩﻥ : ﺩﺭ ﻣﺪﺕ ﺯﻣﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺣﺎﺩﺛﺔ ﺍﺻﻠﻲ ﻳﻚ ﺧﺎﻃﺮﻩ ﺍﺗﻔﺎﻕ ﻣﻲﺍﻓﺘﺪ ، ﻣﻤﻜﻦ ﺍﺳﺖ ﻨﺪﻳﻦ ﺣﺎﺩﺛﻪ ﻓﺮﻋﻲ ﺩﻳﺮ ﻧﻴﺰ ﺭﻭﻱ ﺩﻫﺪ

ﻣﻨﺎﺑﻊ ﻭ ﻣﺄﺧﺬ

.1 ﺧﺎﻃﺮﻩ ﻧﻮﻳﺴﻲ ـ ﻣﺤﻤﺪ ﺣﺴﻴﻨﻲ

.2 ﺩﺭﺁﻣﺪﻱ ﺑﺮ ﺧﺎﻃﺮﻩ ﻧﻮﻳﺴﻲ ﻭ ﺧﺎﻃﺮﻩ ﺬﺷﺘﻪﻫﺎ ﺩﺭ ﺴﺘﺮﺓ ﺍﺩﺏ ﻭ ﻣﻘﺎﻭﻣﺖ ﻭ ﻓﺮﻫﻨ ﺟﺒﻬﻪ ـ ﻋﻠﻲﺭﺿﺎ ﻛﻤﺮﻱ

.3 ﻣﺴﺎﺋﻞ ﺯﺑﺎﻥ ﺷﻨﺎﺳﻲ ﻧﻮﻳﻦ ـ ﺩﻛﺘﺮ ﻣﺤﻤﺪﺭﺿﺎ ﺑﺎﻃﻨﻲ

.4 ﺯﺑﺎﻥ ﻭ ﺗﻔﻜﺮ ـ ﺩﻛﺘﺮ ﻣﺤﻤﺪﺭﺿﺎ ﺑﺎﻃﻨﻲ

.5 ﻣﻘﺎﻻﺕ ﺍﺩﺑﻲ ﺯﺑﺎﻥ ﺷﻨﺎﺳﻲ ـ ﺩﻛﺘﺮ ﻣﺤﻤﺪﺭﺿﺎ ﺑﺎﻃﻨﻲ

.6 ﺯﺑﺎﻥ ﺷﻨﺎﺳﻲ ﻭ ﺍﺩﺑﻴﺎﺕ ـ ﻛﻮﺭﺵ ﺻﻔﻮﻱ

.7 ﺯﺑﺎﻥ ﻣﻌﻴﺎﺭ ﻭ ﺯﺑﺎﻥ ﺷﻌﺮ ـ ﺍﺣﻤﺪ ﺍﺧﻮﺕ

.8 ﺩﺍﻧﺸﻨﺎﻣﺔ ﺍﺩﺏ ﺎﺭﺱ ـ ﺣﺴﻦ ﺍﻧﻮﺷﻪ

.9 ﻣﻘﺎﻻﺕ ﺯﺑﺎﻥ ﺷﻨﺎﺧﺘﻲ ـ ﺩﻛﺘﺮ ﻋﻠﻲ ﻣﺤﻤﺪ ﺣﻖﺷﻨﺎﺱ

.10 ﺟﻤﻠﻪ ﻭ ﺗﺤﻮﻝ ﺁﻥ ﺩﺭ ﺯﺑﺎﻥ ﻓﺎﺭﺳﻲ ـ ﺩﻛﺘﺮ ﺧﺴﺮﻭ ﻓﺮﺷﻴﺪ ﻭﺭﺩ

.11 ﻨﺞ ﻣﻘﺎﻟﺔ ﺗﺌﻮﺭﻱ ﺩﺭ ﺍﺩﺑﻴﺎﺕ ﺩﺍﺳﺘﺎﻧﻲ ـ ﺮﻭﻩ ﻧﻮﻳﺴﻨﺪﺎﻥ

http://www.rahianenoor.ir

ﻧﻈﺮﺍﺕ ﺎﺭﺑﺮﺍﻥ

ﺍﺭﺳﺎﻝ ﻧﻈﺮ         

ﻧﻈﺮ ﺍﺭﺳﺎﻝ 2 0 ﺎﺳﺦ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻋﺒﺪﺍﻟﻠﻪ ﻋﺒﺪﺍﻟﻠﻬ ﺩﻭﺷﻨﺒﻪ ، 12 ﻣﺮﺩﺍﺩ 1388

ﺳﻼﻡ

ﺑﻬﺮﻩ ﺑﺮﺩﺍﺭ ﻧﻤﻮﺩﻡ ، ﻣﻤﻨﻮﻥ . 1

2 0 ﺎﺳﺦ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻓﺎﻃﻤﻪ ﻣﺤﻤﺪ ﺟﻤﻌﻪ ، 14 ﻓﺮﻭﺭﺩﻳﻦ 1388

ﺧﻼﺻﻪ ﺮﺩﻩ ﻭ ﻧﺎﺕ ﻣﻬﻢ ﺭﺍ ﺑﻨﻮﺲ 2

1 1 ﺎﺳﺦ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﻬﺪ ﺫﺍﺮ ﺩﻭﺷﻨﺒﻪ ، 28 ﺑﻬﻤﻦ 1387

ﻣﻔ

ﺍﻭﻟﻦ ﺗﻤﺎﺱ ﺗﻠﻔﻨ ﺍﺯ ﺑﻬﺸﺖ ﺍﺛﺮ ﺩﺮ ﺍﺯ ﻧﻮﺴﻨﺪﻩ ﺘﺎﺏﻫﺎ ﻣﺤﺒﻮﺏ ﻣﺜﻞ ﺳﻪﺷﻨﺒﻪﻫﺎ ﺑﺎ ﻣﻮﺭ ﻭ ﺩﺭ ﺑﻬﺸﺖ ﻨﺞ ﻧﻔﺮ ﻣﻨﺘﻈﺮ ﺷﻤﺎ ﻫﺴﺘﻨﺪ ﻭ ﺷﺎﺪ ﺟﺎﺩﻭﺗﺮﻦ ﻭ ﺮﻫﺠﺎﻥﺗﺮﻦ ﺘﺎﺏ ﻣﺍﻟﺒﻮﻡ ﺑﺎﺷﺪ . ﺘﺎﺑ ﺍﺳﺮﺍﺭﺁﻣﺰ ﻭ ﻣﺮﺍﻗﺒﻪﺍ ﺍﺯ ﺟﻨﺲ ﻗﺪﺭﺕ ﻮﻧﺪِ ﺍﻧﺴﺎﻧ .
ﺭﻭﺍﺖِ ﺍﻦ ﺘﺎﺏ ﺣﺮﺘ ﺁﺭﺍﻡ ﻭ ﺩﻝﻧﺸﻦ ﺩﺍﺭﺩ ﻣﺎﻥ ﻣﺎﺟﺮﺍﻫﺎ ﺍﺧﺘﺮﺍﻉ ﺗﻠﻔﻦ ﻭ ﺭﻭﺍﺑﻂ ﻋﺎﺷﻘﺎﻧﻪ ﺮﺍﻫﺎﻡ ﺑﻞ ﺗﺎ ﺩﻧﺎِ ﺍﻣﺮﻭﺯِ ﻣﺎ ﻪ ﺩﺭﺮ ﺍﻦ ﺍﺧﺘﺮﺍﻉ ﺍﺳﺖ . ﺍﻭﻟﻦ ﺗﻤﺎﺱ ﺗﻠﻔﻨ ﺍﺯ ﺑﻬﺸﺖ ﺩﺍﺳﺘﺎﻧ ﺍﺳﺖ ﻏﺮﺐ ﺍﺯ ﻋﺸﻖ ﻭ ﺗﺎﺭﺦ ﻭ ﺍﻤﺎﻥ .
ﻧﻮﺷﺘﻪ ﺸﺖ ﺟﻠﺪ ﺭﻣﺎﻥ :
ﺭﻭﺯ ﺻﺒﺢ ، ﺩﺭ ﺷﻬﺮ ﻮ ﺑﻪ ﻧﺎﻡ ﻮﻟﺪﻭﺍﺗﺮ ، ﻨﺪ ﺗﻠﻔﻦ ﺯﻧ ﻣﺧﻮﺭﺩ . ﺁﻥ ﻃﺮﻑ ﺧﻂ ﺴﺎﻧ ﻫﺴﺘﻨﺪ ﻪ ﻣﻮﻨﺪ ﺍﺯ ﺑﻬﺸﺖ ﺗﻤﺎﺱ ﺮﻓﺘﻪﺍﻧﺪ؛ ﺑﺎ ﻣﺎﺩﺭﺵ ﺣﺮﻑ ﻣﺯﻧﺪ ﻭ ﺑﺎ ﺧﻮﺍﻫﺮﺵ ، ﻫﺮﺴ ﺑﺎ ﻋﺰﺰ ﺍﺯ ﺩﺳﺖ ﺭﻓﺘﻪ . ﺁﺎ ﻣﻌﺠﺰﻩﺍ ﻏﺮﺐ ﺭﺥ ﺩﺍﺩﻩ؟ ﺎ ﻓﺮﺒ ﺑﺰﺭ ﺩﺭ ﺎﺭ ﺍﺳﺖ؟ﻭﻗﺘ ﺍﺧﺒﺎﺭ ﺍﻦ ﺗﻤﺎﺱﻫﺎ ﻋﺠﺐ ﺨﺶ ﻣﺷﻮﺩ ، ﻏﺮﺒﻪﻫﺎ ﺩﺳﺘﻪ ﺩﺳﺘﻪ ﺑﻪ ﺷﻬﺮ ﺳﺮﺍﺯﺮ ﻣﺷﻮﻧﺪ ﺗﺎ ﺁﻥﻫﺎ ﻫﻢ ﺑﺨﺸ ﺍﺯ ﺍﻦ ﻣﻌﺠﺰﻩ ﺑﺎﺷﻨﺪ .
ﺷﻬﺮ ﻮ ﻭ ﺣﺘی ﺩﻧﺎ ﺍﻧﺴﺎﻥﻫﺎ ﺑﺎ ﺍﻦ ﻣﻌﺠﺰﻩ ﺯﺮ ﻭ ﺯﺑﺮ ﺷﺪﻩ؛ ﺍﻣﺎ ﻫﻤﺸﻪ ﺩﺭ ﻫﺮ ﻣﻌﺠﺰﻩ ﺷﺎﺩ ﺑﺨﺶ ﺍﻧﺪ ﺍﻧﺪﻭﻩ ﻫﻢ ﻫﺴﺖ . ﻣﺮﺩ ﻫﺴﺖ ﻪ ﺩﻭﺳﺖ ﻧﺪﺍﺭﺩ ﺑﺬﺮﺩ ﻨﻦ ﻣﻌﺠﺰﻩﺍ ﺭﺥ ﺩﺍﺩﻩ ، ﻮﻥ ﻫﻤﺴﺮﺵ ﺑﺎ ﺍﻭ ﺗﻤﺎﺱ ﻧﻤﺮﺩ ﺗﺎ ﻣﺮﻫﻤ ﺑﺮ ﺯﺧﻢ ﺩﻭﺭﺍﺵ ﺑﺎﺷﺪ؛ ﻣﺎﺩﺭ ﺍﺯ ﺎﺩﺁﻭﺭ ﺍﻧﺪﻭﻩ ﻓﻘﺪﺍﻥ ﺴﺮﺵ ﺩﻭﺑﺎﺭﻩ ﺍﻓﺴﺮﺩﻩ ﻣﺷﻮﺩ .…
ﺍﻣﺎ ﻣﻌﺠﺰﻩ ﻣﺴﺮ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺩﺍﺭﺩ …
ﺍﻭﻟﻦ ﺗﻤﺎﺱ ﺗﻠﻔﻨ ﺍﺯ ﺑﻬﺸﺖ ﺩﺍﺳﺘﺎﻧ ﺍﺳﺖ ﻏﺮﺐ ﺍﺯ ﻋﺸﻖ ﻭ ﺗﺎﺭﺦ ﻭ ﺍﻤﺎﻥ .
ﺑﺨﺶ ﻫﺎ ﺍﺯ ﺘﺎﺏ ﺍﻭﻟﻦ ﺗﻤﺎﺱ ﺗﻠﻔﻨ ﺍﺯ ﺑﻬﺸﺖ 

خاموش ها گویاترند :
ﻠﻤﺎﺗ ﻪ ﻣﺮﺩﻡ ﺑﻪﺯﺑﺎﻥ ﻧﻤﺁﻭﺭﻧﺪ ﺑﻠﻨﺪﺗﺮ ﺍﺯ ﻠﻤﺎﺗ ﺍﺳﺖ ﻪ ﻣﻮﻨﺪ .
ﺻﺪﺍ ﻣﺎﺩﺭ ﺁﺩﻡ ﺑﺎ ﻫﺮ ﺻﺪﺍ ﺩﺮ ﻓﺮﻕ ﻣﻨﺪ؛ ﻣﺎ ﺑﺎ ﺗﺗ ﺑﺎﻻﻭﺎﻦﻫﺎ ﻭ ﻧﺠﻮﺍﻫﺎﺶ ﺁﺷﻨﺎ ﻫﺴﺘﻢ؛ ﺑﺎ ﺗﺗ ﻟﺮﺯﺵﻫﺎ ﺎ ﺟﻎﻫﺎ .
ﺁﺩﻡ ﻭﻗﺘ ﺧﻮﺍﻫﺮ ﺩﺍﺭﺩ ﺩﺮﻫﻤﺸﻪ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺩﺍﺭﺩ؛ ﺣﺘﺎ ﺍﺮ ﺩﺮ ﻧﺘﻮﺍﻧ ﺑﺒﻨ ﺎ ﻟﻤﺴﺶ ﻨ .
ﺑﺎﺪ ﺍﺯ ﺍﻭﻝ ﺷﺮﻭﻉ ﻨ . ﻫﻤﻪ ﻫﻤﻦ ﺭﺍ ﻣﻮﻨﺪ . ﺍﻣﺎ ﺯﻧﺪ ﻪ ﺷﻄﺮﻧﺞ ﻧﺴﺖ؛ ﺁﺩﻡ ﻭﻗﺘ ﻣﺤﺒﻮﺑﺶ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺩﺳﺖ ﻣﺩﻫﺪ ﻪ ﺩﺮ ﻭﺍﻗﻌﺎ ﻧﻤﺗﻮﺍﻧﺪ ‏ ﺍﺯ ﺍﻭﻝ ﺷﺮﻭﻉ ﻨﺪ ‏» . ﺑﺶﺗﺮ ﺰ ﺍﺳﺖ ﺷﺒﻪ ‏ ﺍﺩﺍﻣﻪ ﺩﺍﺩﻥ ﺑﺪﻭﻥ ﺍﻭ ‏» . عین  تقویم چهار برگ ولی  بی بهار .   ﺩﺭﺩ ﻪ ﺗﻮ ﺯﻧﺪ ﻣﺸ ﻭﺍﻗﻌﺎ ﺗﺎﺛﺮ ﺯﺎﺩ ﺭﻭ ﺗﻮ ﻧﺪﺍﺭﻩ … ﺭﻭ ﺧﻮﺩ ﻭﺍﻗﻌﺕ ﺗﺎﺛﺮ ﻧﺪﺍﺭﻩ … ﺧﻠ ﻗﻮﺗﺮ ﻭ ﺭﻭﺷﻦﺗﺮ ﺍﺯ ﺍﻭﻧ ﻫﺴﺘ ﻪ ﺧﺎﻝ ﻣﻨ .
ﻣﻮﻨﺪ ﺍﻤﺎﻥ ﺑﻬﺘﺮ ﺍﺯ ﺑﺎﻭﺭ ﺍﺳﺖ ، ﻮﻥ ﺑﺎﻭﺭ ﻭﻗﺘ ﺍﺳﺖ ﻪ ﺲ ﺩﺮ ﺑﻪ ﺟﺎ ﺁﺩﻡ ﻓﺮ ﻣﻨﺪ .
ﻭﻗﺘ ﺑﻪ ﻫﺴﺘﻢ ﺑﻪ ﻣﺎ ﺎﺩ ﻣﺩﻫﻨﺪ ﺑﻪ ﺑﻬﺸﺖ ﻣﺭﻭﻢ . ﺍﻣﺎ ﻫﺮﺰ ﻧﻤﻮﻨﺪ ﻪ ﺑﻬﺸﺖ ﺷﺎﺪ ﺳﺮﺍﻍ ﺁﺩﻡ ﺑﺎﺪ .
ﻣﺮﺩﻡ ﺰ ﻪ ﻣﺧﻮﺍﻥ ﺑﻬﺶ ﺑﺎﻭﺭ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻦ ﺑﺎﻭﺭ ﻣﻨﻦ .
ﻫﺮ ﺯﻧﺪ ﺩﻭ ﺩﺍﺳﺘﺎﻥ ﺩﺍﺭﺩ : ﺩﺍﺳﺘﺎﻧ ﻪ ﺯﻧﺪ ﻣﻨﺪ ﻭ ﺩﺍﺳﺘﺎﻧ ﻪ ﺩﺮﺍﻥ ﺗﻌﺮﻒ ﻣﻨﻨﺪ .
ﺍﺷﺘﺎﻕ ﻗﻄﺐﻧﻤﺎ ﻣﺎ ﺭﺍ ﺗﻨﻈﻢ ﻣﻨﺪ ، ﺯﻧﺪ ﻭﺍﻗﻌ ﻣﺴﺮﻣﺎﻥ ﺭﺍ ﺗﻌﻦ ﻣﻨﺪ .
♦ﺩﺍﻧﻠﻮﺩ ﺭﺍﺎﻥ   آثار شهروز براری صیقلانی 
در  htt://shahroozbarary.blogfa.com   ♦ 

ظ

    عاشقانه کوتاه 

      حقیقی  

پسرک درون خلوت تنهاییش تکیه به دیوار سرد بی وفایی ها زده بود که  تقدیر به سراغش امد تا لحظاتی او را از تنهایی در بیاورد  اما پسرک که  توان دیدن حضور تقدیر را با کالبد زمینی اش نداشت   و  خیره به نقطه ای نامعلوم   غرق در افکاری  محزون گشته بود     و آه.  آهی از ته دل بر آورد  و تقدیر صدای آه را شنید و   پیامی را از  پستوی غم و اندوه نهفته در درون آه شنید و رفت تا  انتقام بگیرد   اما نسیمی وزید و  پنجره ای باز ماند تا تقدیر سوار بر نسیم  وارد اتاقی شود که  یک دختر  با شوق و ذوق مشغول  پرو لباس عروسش بود     تقدیر
  خزید و وارد اتاق شد و  آشوبی بپا کرد که  عروسی پا نگیرد و موفق هم شد ‌      اکنون سالهاست تقدیر گوش بزنگ ایستاده و پسرک  بی اختیار  آه میکشد  و. 
یک پنجره باز  باز میماند تا
********* اپیزود دوم************

دختری بود ‌.   روزگاری پسری نیز کنارش بود .  
دخترک همواره تکیه به  پسرک زده بود .  پسرک  ثابت قدم و پابرجا بود . در عبور از سالهای نوجوانی از سینزده سالگی تا به پانزده سالگی  آنها  در عبور از مسیر خانه تا به مدرسه هممسیر بودند  و خیره به یکدیگر ‌ .
   دو تقویم دور از هم گذشت ، 
پسرک مثل اسفند روی اتش  دلتنگش بود و دخترک بیخبر ‌ 
.   تقدیر بر زمین نشست 
گذر پسرک به تقدیر افتاد 
 ،  پسرک مبتلا به تقدیر  گشت ،  
تقدیر را با چشمان زمینی اش نمیتوانست ببیند اما وجود  انرژی ای فرای  اهگختیاراتش را به وضوح لمس نمود و باور کرد ،   پسرک در آیینه ی قدی  آرزوی محالی کرد  
تقدیر شنید 
معجزه شد .   آرزوی محالی تعبیر شد . پسرک به دخترک رسید 
، دست در دست هم از هفده سالگی هایشان گذر کردند  از هجده ، نوززده سالگی 
از بیست سالگی 
از بیست و یک و   
  اینک دیگر انها در مسیر مدرسه هممسیر نبودند بلکه  در گذر از مسیر زندگی و سرنوشت هممسیر  گشته بودند ‌  دخترک در ان سالها  بیش از صد هزار بار از پسرک پرسیده بود؛   قول میدی قسم میخوری تا ابد  با من و کنارم بمونی؟    
پسرک دنبال راهی بود تا او را خاطر جمع کند            
تقدیر کاری خواهد کرد که در آینده  براحتی  برای همگان ثابت خواهد شد اما تمام معادلات برهم میخورد جایی که : 
.
دخترک و پسرک  هممسیر و شریک لحظات هم ،  شریک غم ها   شادی ها  و زندگی یکدیگر  شده بود ند
حال پسرک در  روزگار هم مسیرش شده 
  دخترک پی برد که عشق پسرک حقیقی ست ، و گویی  یک دل که نه صد دل  اسیرش شده . دخترک رفت و نماند  
بهار بی دلیل رفت   
  دریغ از یک بهانه   
 او رفت و گناه را به گردن تقدیر انداخت   و گفت   ؛  
           _شهروز تقصیره من نیست   این کار  تقدیره .   بزار تقدیر کار خودشو بکنه .  
تقدیر  در حیبت یک شخص مستقل بود که همیشه در کنارشان بود  اما پسرک او را میدید و میشناخت   اما بهار تنها  شنیده بود که  چیزی بنام تقدیر نیز در زندگیشان حضور دارد   اما  به ان  باور نداشت و   نمیدانست که تقدیر نیز چشم دارد
    تقدیر نیز گوش دارد  
     تقدیر نیز   احساس دارد و اگر کسی گناه بی وفایی خویش را به گردن  بد بودن تقدیر بیندازد     و برود   آنگاه ست که تقدیر دل چرکین خواهد شد    و انتقام خواهد گرفت  
عمریست که   (عمریست یعنی سینزده تقویم چهار فصل ).  
      عمریست که  پسرک  زندگی کردن بی بهار و بی یار  را  آموخته   و  دخترک بی آنکه بداند  مشغول شکست خوردن از دست تقدیر است  ‌        و  بهار هربار  با  خواستگاری جدید  و با اشتیاق  کامل لباسی سفید  و توری عروس را  میدوزد و پرو میکند و خنچه ی عقدی  انتخاب میکند  و   پیش بسوی خوشبختی  گام های اخر را برمیدارد و  ناگه .
       هربار به طریقی  پنجره ای باز میماند  تا. 
 
********اپیزود اخر ************ 

بهار امد و عید شد   فروردین به ۲۲  رسید و 
دخترکی بنام بهار ،  امسال جای همه دوست های نداشته اش برای خودش هدیه میخرد 
قید همه هیچوپوچ و شرایط و دنیا را میزند
گور پدر همه ی دنیا و محتویاتش 
میرود در لاک خودش
انزوا انزوا انزوا 
عجیب عجین شده در وجودش
چیزی باید باقی میماند برای زنده نگه داشتنش اما 
اهمیت ، بی معنا ترین کلمه در خاطرش
و او که ساکن و بی حرکت در اقیانوس مشوش ذهنش غرق مانده
مانده در گلویش سکوت ها 
اخ امان از سکوت ها 
سکوت مگر قابل جمع بستن هم بود 
نمیداند
خیلی چیزها نمیداند
و اشفته از نخواستنش 
عجیب زمان میگذرد
و او او
او قدم به قدم ، نزدیکٍ به سی و سه سالگی  از دست تقدیر خسته میشود و میرود  و پسرک را میابد      به خانه اش میرود        و از او میخواهد که دیگر آه نکشد   
اما
آه. کاش به بهار میگفتم بروی اه نکشیدن من هیچ حسابی باز نکند   در عوض  پنجره ها را  ببندد ‌
شهروز . 

نویسنده ؛ شین براری . 

 چهارطبقه خیانت روایت زندگانی زوج های نسل جدید است بقلم شهروز ^{براری صیقلانی}  

ادامه مطلب